Aynalar...aynaları sever misiniz?Ben severim dostlar en bedbaht en şuursuz anımda bile severim.Kendimle yüzleşmem de aynalar dosttur bana...gözlerim gözlerimle konuşur,yüzümdeki her çizgi kaçınılmaz kararlarımı sunar bana.Gerçeğin ta kendisidir aynalar...
Kahretsin kendimi çok mu seviyorum diye sorarım bazen aynalara?Sevgi kutsal emek insan önce kendisiyle başlamalı,başlamalı ki sevgiyle sarıp sarmaladığı yüreklere de ayna olmalı ışık saçmalı.Şartları ne olursa olsun,mazeret aramaksızın bir nefes daha ,bir amaç
edinen insanlardan olmak hayata tutunmak ve hala bu evrende benim gibi düşünen binlerce insan olduğu inancıyla yaşamak güç veriyor bana.Aynalardan...yüzünüzdeki çizgilerden,teninizin yıpranmışlığından korkmayın.Emin olun o çizgilerde saklı nice güzel hatıralar var.Kendimizle yüzleşmek,içimizdeki benle konuşmak,bizi bize anlatmak bazen rahatlatıyor insanı...
Empati kurmak ne kadar sahici olabilir ki!Dostları dinlemek ,duyguları paylaşmak belki bir omuzda ağlamak güzel...Ama bunlar anlık alış verişler.Herkes kendi iç hesaplaşmalarıyla kırıyor zincirlerini...ama doğru ama yanlış.İnsanı ayakta tutan en güzel değerlerden biri de hayaller.Benimkiler hedeflerle karışık o yüzden ne zaman çelişkiye düşsem aynanın karşısına geçer saçmaladım mı diye sorarım kendime?Cevabım olumluysa hayallerimi işte o zaman paylaşırım.İşte ben sevgi emekçisi,dost,korkuyu sevmeyen,küçük hayallerle mutlu olabilen...Tüm hayallerimizin gerçekleşmesi dileğimle...