Kırlangıç mevsimi başlar başlamaz, adam akıllı genleşir ve gerneşir hayallerim. Biraz hanım eli kokusu, biraz yasemin. Hele leylak kokuları bir başka döndürür başımı. Zaman tutsak olmazken takvimlere, saatler tik tak, tik tak. Taklar zafer muştusu demlerden kalma. Bir siyah beyaz İstanbul fotoğrafından yâdigar bende kalan hatıralar. Ellerin, hayallerin en güzellerine mihmandar. Aklım, incecik parmaklarına iliştirilen nefasete misafir. Safir bir an olur bu demde zaman sana dair. Gülümser masmavi gökler. .. Dediğim gibi ellerin hep hayallerin en güzel yerinde. Sen İstanbul gülüşünle sisli bir sabah gibisin, yahut pırıl pırıl, günlük güneşlik gökyüzü.



Eminönü’nde, balık ekmek tezgâhlarında unutulmuş bir akşam üstü telaşı ırgalarken bizi, mekanımız olur ahiren Unkapanı köprüsü. Garipler köprü üstünde dizi dizi. Güzelliğin dilimde bir İstanbul türküsü... /Galata Kulesi, kız Kulesi
Mazinin âtideki sesi her ikisi…
Bir küheylanın terkisinde zaman. Sultan Süleyman’a kalmayan devran, aynı minval üzere yol alır. Uçar gider kuşların kanadında. Geriye hüzün kalır…
Canhıraş Mısır çarşısı, ana baba günü Karaköy iskelesi.
Püfür püfür yelesi İstanbul’un…
Ütülü mü katibin setresi,cumartesi mi günlerden. Surlar haber verir mi dünlerden.
Kimisi allı kimisi morlu günlerin.
Yorgun zorlu geçen bir günün akşamında İstanbul…
İnme mi indi Boğaz’ın sularına durgun.
Vurgun yedim sol böğrümden ay perisi İstanbul’un. Yadigar kalan gülüşünle avunurum. Mütevazı bir İstanbul akşamında siyah beyaz fotoğrafta kaybolurum.
Sofram iğreti. Tahta bir masa üstünde eski gazete serili. /Bir parça ekmek biraz zeytin, az tulum peyniri, acımış çay. Şükrün sükûtu sararken ruhumu…/
Müsadenle ben de biraz mesudum. Bir de sen çıkıp gelsen siyah beyaz zamanlardan çocukluğum. /Tadına doyulmaz İstanbul’un. Ne yokluğun hükmü kalır, ne mahzunluğun. Sen de gel bu mütevazı akşama ey İstanbul bakışlım sen de ne olursun!
İbrahim KİLİK 05.05.2010