Herşeyi kabul ediyorum, aşk adına yazılanları da kabul ediyorum. Aşkınızı sevginizi anlatmaya kelimeler yetersiz kalıyor çoğu kez. En güzel ifadeler bile gerçeğinin yanında oldukça hafif kalıyor. Sanki farklı bir yapısı var, gördüğünüzde vücüdunuzdaki kimyasal değşiklikleri tetikleyecek kadar büyük bir güç ’Sevgi’.

Hayatı yaşamanın tek katlanılır yanı, elde etsek de elde etmesek de farkında olma durumu. Kokusunu almak bile güzel. Sahip olunamadığında kendimize çektirdiğimiz acı bile çoğu zaman en güzel duygulardan bile güzel. Titremek istiyorsunuz siz de benim gibi tekrar, melankoli havasına bürünüp bilinçdışı bir hayat sürmek istiyorsunuz. Farkındayım ancak bu dengenin gerçekten bizleri yanıltmak için oluşturulduğu konusunda şüphelerim var. Keşke bir yerlerde yanılsam ama yanılamıyorum sorguladığımda kendimi ve çevremi. Kendimiz için mi aşık oluyoruz yoksa insan türevini çeşitlendirmek ve yeni olasıklar ( yeni hayatlar) doğurmak için mi?. Bilim bunun arkasında duruyor, sevmemiz gerekeni beynimiz duygularımızdan önce algılayıp bize hükmediyor, sonra da aşk dediğimiz yumruğu atıp herşeyi bize bırakıyor. Duygularımız bu konuda tabiki de çok güçlü, bizi yönledirecek ve mantıklı düşünemeyeceğimiz kadar. Herşeyin başına döndüğümüzde bizden önce seçip bizimmiş gibi gösteren kısaca sınırları açıklanamayacak kadar büyük bir hükmedenimiz var ’beynimiz’. Peki neden beynimize tam olarak hükmetme fırsatı verilmedi ya da verildi ama biz bir türlü bu yolu bulamadık? Yoksa hala bulunmasını mı bekliyor yaratıcı, bizler tarafından. Sırf bu açıdan bakıldığında oyuncaklardan öte gidemiyoruz. Şimdi gelelim sevgimize; herkesin sevigisi kelimelerle anlatılamayacak kadar büyük. Hayat da öyle tabiki ve çoğu kez bir tiyatro sahnesine benzetilir bir oyun gibi nakledilir okuyucuya neden peki? birileri farkına varmıştır belki de...