Gençliğe ilk adımımla başlayan bir veda öyküsünün hikayesi, şehrin karanlıklarına gömülen. Bu şehre, bu çok sevdiğim bu şehre veda edişimin sebebi ise mechulde kalacak sonsuza kadar. Ne sen, nede başkaları bilecek. Bir gece vakti ayığışına emanet edip seni ve bu şehri gittiğimde buralardan, kimsenin haberi bile olmayacak. Karakışa yüztutmuş yüreğimle kocaman ve saf bir sevgi bırakıp gideceğim, son kez sokak lambaları aldında sana bir şiir yazıpta. Ve her harfte adını gözyaşlarımla ıslatacağım, ve bundan sonrada tüm şiirlerim sen kokacak, sen bilmeyeceksin.

Şimdilerde geride ziyan gençliğime ağıtlar yakmaktayım. Ömrümün kanayan parçaları ile sırtımı dönüpte mutluluğa, ha bire canımın yanmasına aldırış bile etmiyorum hayatın artık. Nasırlaşmış zamanın izleri artık gözbebeklerimde. Aramaz oldum gecelerimde saklanan ayışığını... senin oolmayacağın kadar uzak bana.

Eskilerde kalan bir kaç gençlik anısına eskidendi diye kendimi aramaktayım hala oysa. Binlerce asır sensiz yaşamış gibi çökmüş yüreğim. Hangi zemheri ayazı vurdu bir bilsen. Benim bir tek mevsimim oldu senden gideli, hazan mevsimi, bildiğin gibi değil. Ve kirpiklerinde bir damla gözyaşı olabilme umudu hala vurgun gibi yoklamakta benliğimi. Bir ayağım çukurdamı ne?

Vedaların yorgun karanlıklarına eğdim başımı
İçimden kopan bağırtıları
Hergün yaşadığım savaşları
Bir gülün güzelliğinde eline bırakıyorum
Oysaki;
Ne kadar kahroluyorum.
Halbuki isyan benden değildi
Benim gördüğüm herşey güzeldi
Oysa şimdi;
Hep bir vedanın hüzünlerindeyim.


Yinede suskunluğa heceliyorum kahroluşlarımı, sensiz geçen her ana olan isyanlarımı. Senden uzakta, nasıl olduğunu bilememenin verdiği ezikliklikle bir kez daha buhranlara dalıyorum. Oysa sen bana ecelim kadar yakınsın, bunu birtek ben biliyorum.

Kaçıncı safhasındayım bir bilsen, kendime sözverişlerimin. Bir daha dilimden sen kelimesinin çııkmayacağı, bir daha adımlarımın hep senden daha uzağa atılacağı kararlarımın. Kaçıncı susmalarındayım, sana olan ve hep seni işleyen şiirlerimin. Son nefes verişimin sensiz olacağını düşünmek ne kötü.

Eskiden kelimesine isyanım... eskiden ne hayallerim vardı... kayıplara mahzen tutmuş şimdilerde, bu yüzden, eskiden kelimesini lügatımdan silip atıyorum...

En iyisi ben susayım...
Sensizlik tek günahım...
Ecelin ayak seslerini duymaktayım...
Ben sana bu kadar yakınım...


(Dinlediğim bir şarkıdan esinlenerek yazılmıştır)