Ve…
"Yalnızlık ölümdür" dediler...
Hayır,yalnızlık kurtuluştur... Yalnızlık yaşamanın ta kendisidir... Hayattır yalnızlık...
Selâm yalnızlığa...
Selâm yalnızlığın ıstırap veren saadetine.

Bin bir hayâlin saklambaç oynadığı uzun geceler..
Dört duvar... Perdeler…
Ulaşılmaz türlü masalların renk renk resimleştiği; yolları, evleri, dereleri, köprüleri, bahçeleri olan öz ülkem mesabesinde gördüğüm tavan.. tavan..

Gecenin derin sessizliğinde, köpek havlamalarından başka beni dış dünyaya bağlayacak hiçbir oluş yok.
Kendi dünyamın geniş atmosferi içinde, ilgi ve alakamın iç’e döndüğü şu anda, içimdeki seslerden başka seslere ses verme imkansızlığının idraki içindeyim.
Çevremdeki her şeyin nizamı değişebilir.
Ben kendimden başkalarıyla da yaşamak zorunda kalabilirim.
Hatta rüyalarım bile alışamadığım,alışmak istemediğim renklerle dolabilir.
Beni anlamıyorlar.
Varsın olsun.
Anlayamadıkları için gülenleri görüyorum bazen.
Kahroluyorum.
Bu bir mektup değil... Bu,Tanrı’ya yazılmış bir şikayet dilekçesi.
O’ndan başka kimsenin haberi olsun istemedim yakarışımdan.
Sonra vaz geçtim birden.
Meğer ben deliymişim…
Sahtekârlığın ve anlayışsızlığın kucağında akıllı yaşamaktansa; çaresiz yalnızlığımın kollarında çıldırmak yeğdir benim için...
Ahmet KÖKEN