Uyumak zor gurbet gecelerinde.
Yummak için zorladığım gözlerim kipil kipil.
Neler gelmiyor ki aklıma.
Yetmiş üçler... Yetmiş sekizler... Bin altı yüz yetmiş sekizler…
Peş peşe perşembeler... Zıplatan... Nara attıran... Ağlatan... Güldüren perşembeler.
Kavuşturan... Ayıran... Başlatan... Bitiren ve…

Kalktım,düğmeye bastım gecenin bir yarısı.
Işıdı dağınık,bekâr odam.
Parıldadı sefalet...
Arz-ı endâm etti rengârenk perişanlık...

Ve birden uzaklaştı perşembeler...
Kaçıştılar bir bir yetmiş üçler,yetmiş sekizler,bin altı yüz yetmiş sekizler…
Madenî bir ses yankılandı taş duvarlarda.
Ve bir duman kıvrıldı alnımı yalayarak.
Parmaklarımın arasında bembeyaz teni, aşk ateşiyle titriyorken;kan çanağı gözleri duman dumandı can yoldaşımın.
Dudaklarım ne zaman dokunsa dudaklarına,ateşli bir aşkla sarmaş dolaş olurduk.
Dört duvar şahitti yandığına benim için... Perdeler şahitti... Kilim şahitti...

Şimdi beni ayırmak istiyorlar ondan.
Oysa ben O’nsuz ne yapar,nasıl yaşarım bu kahrolası dünyada?..