Bir dost meclisinde iyilik ve kötülük üzerine sohbet ederken, bugüne kadar görmediğim bir kişi söze dahil oldu. "Çocukluk ve gençlik yıllarımızın birlikte geçtiği üç arkadaşım ve ben, ayrı şehirlerde yaşamamıza rağmen her yıl birimizin evinde toplanırdık. Bu geleneğimiz şu ana kadar bozulmadı; inşallah bundan sonrada bozulmaz" dedi. Sonra kendini tanıttı. Orta düzeyde memur olduğunu söyleyerek, arkadaşlarının mesleklerinin öğretmenlik, mühendis ve esnaf olduğunu ekledi. Kısa tanıtımdan sonra yarım kalan sözlerine devam etti. "Bizler üniversitede okurken öğretmen olan arkadaşımın babasının maddi ve manevi olarak büyük desteğini gördük. Söyleyebilirim ki bugün bulunduğumuz makam ve sahip olduğumuz imkanların temelinde arkadaşımızın babasının azımsanamaz çabası ve fedakarlığı vardır.Çünkü o yıllarda evimizde yoksulluk ve sıkıntı hüküm sürüyordu. Eğer O gayret edip bizlere imken sağlamasaydı belki de okul hayatımız yarım kalacak; bugünkü bizler olmayacaktık. şu an maddi yönden babası bize yardımcı olan öğretmen arkadaşımız sıkıntı çekmekte. Çünkü iki evladıda il dışında okumakta. Arkadaşımıza yardım etme fikrini diğerleriyle paylaştığımda müteahhit olan arkadaşımız yeni yatırımları nedeniyle yardımcı olamayacağını belirtti.Esnaf arkadaşımız öğretmen arkadaşımızın babasının fedakarlığını hatırlatarak, seve seve yardımcı olmayı kabul etti" dedi. Bu arada bu beyin anlattıklarına istinaden yaşlı bir amca bir nasihati bize hatırlattı.

"Eğer biri sizi incitirse bunu kum üzerine yazmalıyız ki bağışlama rüzgarı estiğinde onu silebilsin; bize biri iyi birşey yaparsa kayaya kazımalıyız ki onu hiçbir rüzgar yok etmesin. İncinmelerimizi kuma, gördüğümüz iyilikleri kayaya kazımayı öğrenin".

Bahsi geçen esnafın yaptığını kayaya, müteahhit arkadaşın yaptığını kuma yazmayı başarırsak biz kazanırız; insanlık kazanır.