Hepimizin hayatında iniş çıkışlar olmuştur. Ömrümüzün en güzel günleri yaşadığımızı
sandığımız bir anda
ya bir yakınımızın ölümü ile sarsılır ya da ihanete uğrarız.
bir anda bütün varlığımızı kaybedip - maddi, manevi- yapayalnız kalıveririz bu dünyada.

Hiçbir zaman mükemmel olamamış hayat ve asla olamazda bence.

Hayatta herşey unutulabiliyor zamanla. Ama hep içimizde kapanmamış bir yara olarak
kalıyor bişeyler.
Örneğin; hepimiz uğradığımız bir ihaneti ya da kaybettiğimiz bir yakınımızı unutabiliriz,
daha doğrusu unuttuğumuzu zannederiz, yaptığımız sadece alışmaktır aslında...

Hep "hayat herşeye rağmen yaşamaya değer." cümlesinde teselli buluyoruz. Hep yaşamdan
kopacağımız
anda küçücük bir umudun peşine takılıp tekrar sarılıyoruz hayata .
Bazen bir aşk, bazen yeni bir dost oluyor sebebimiz.

Eğer yaşamak, daha doğrusu güzel yaşamak, istiyorsak hayatı fazla ciddiye almamayı bilmeli
ve alışmayı öğrenmeliyiz.
Unutmamalıyız ki zaman her derdin devası. Hep içimizde kalsa da bişeyler,
bir süre sonra canımızı daha az acıtmaya başlar bazı şeyler...

Sonuç olarak "hayat herşeye rağmen yaşamaya değer" diyip, yaşama dört elle sarılmalı
ve asla bırakmamalıyız.
Ta ki o bizi bırakana kadar...