Benim derdim yalnızlık
Benim derdim sen değilsin ki
Gelince apansızın yordu beni
Oysa
Kimsenin değil
Benim derdim yalnızlık…

O boş otobüsün boş olmadığını fark ettiğimde sağımdaki kadın çantamı öfkeyle itmeye çalışırken sol arka tarafımdaki kızcağız da onu rahatsız eden 50 yaşlarındaki adama söyleniyor ama bir şey de yapamıyordu. Adam pervazsızca kızın terbiyesizliğinden, büyüklere karşı saygısızlığından dem vurdu üstelik. Birden iyice gerildiğimi fark ettim. ‘Hey Allah’ım!’ diye iç geçirip, burnumdan soluduğumu etrafımdakilere de hissettirmeye çalışarak başımı öne eğdim. Ne kadar çok ayakkabı vardı. Yer, her otobüste olduğu gibi toz içindeydi. Yine de orada bulunan insanların karakterlerini az çok tanımlamaya yetecek kadar net, kalabalıktan dolayı da bir o kadar karmaşık görünen bir manzaraydı bu. Gözlerimi hafifçe arkaya doğru çevirip sol arkadaki kızın ayakkabısına baktım. Şu gençlerin ayaklarından çıkarmadıkları bez ayakkabılardandı. Bu kız da üniversite öğrencisi olmalı diye geçirdim içimden. Baktım, kucağında bir deste kitap vardı. Bu da teorimi destekliyordu. Hemen onun yanıbaşındaki 50 yaşlarındaki adamın ayağında özenle boyanmış parlatılmış sivri burunlu rugan ayakkabılardan vardı. Oldum olası yakıştıramamışımdır bu ayakkabıları erkeklere. Bu adamda daha bir eğreti duruyorlardı. Yaşının dışına taşmayı ister bir insan izlenimi uyandırdı bende. Sonra, sağımda çantamdan rahatsız olduğunu her fırsatta hissettiren kadına baktım. Ayakkabılara bakılırsa yanlış yerdeydi. Kalem topuklu, parlak, taşlı, kırmızı ayakkabıları Cannes festivaline daha bir uygun görünüyordu. ‘Abartmış olabilirim.’ diye geçirdim sonra. Yine de bu hanımefendinin saraylarda, köşklerde yaşıyor olması, özel şoförüne emirler yağdırması gerekmez miydi? Seçimine bakılırsa o da benle aynı fikirdeydi.

Farkında olmadan yaptığım bu analizin ortasında daha da bunaldığımı hissedince, başımı yukarı kaldırmam gerektiği fikri kendini bir kez daha doğruladı. Ufka bakmak gerekirdi çünkü. Ferahlamak, ancak böyle mümkün olabilirdi.