Sene 1992,eylül ayının son gecesi.Geliceğimi küçük bi belirtiyle haber verdim anneme.Büyük bi heycanın yanı sıra tarifsiz bi sevinçle babama koştu.Doktorum olan genç bayanı aradılar aynı sevinç ve heycanla.Anneme beklemesini yarına kadar sancısı olmazsa ona gitmesini söledi doktor hanım...
Gece 01:00 sularıydı..İnce bi sızıyla yataktan fırladı annem.İşte gelceğimin,dünyaya gözlerimi açıcağımın en büyük belirtisini vermiştim.Annem babamın telaş yapmasını istemediği için evin içinde döndü durdu o ağrıyla.Sonra daha fazla dayanamıycanı anlayıp uyandırdı babamı.Herşey hazırlanmış,herşey planlanmıştı.Babam koşar adımlarla o zamanlar aile dostumuz olan bayanı evinden aldı.Şans eseri bizim oturduğumuz binaya müşteri getiren taxiciyle karşılatılar.Annem ordada biraz utangaç ve çekingenliğini belli ederek acısını sakladı.
Sonunda hastaneye gelmişlerdi..O gece nöbette olan doktor bey uyandırıldığı için snirli ve agresif tavırlarıyla rencide etmişti annemi.Bunu gören babam dururmu ? Durmaz :) Doktorla atışmaya başladılar..Annemin tarifsiz sancısı her saniye artarken onlar ağız dalaşından vazgeçmedi.Durumu farkeden hasta bakıcı kadının doktoru ve babamı uyarmasıyla herşey yoluna girdi.
Doğum hanedeyiz..Tıpkı annem gibi yaklaşık 30-35 tane daha kadın vardı heycanlı bekleyişte.Annem korktu..Hemde çok..Korkusu yüzünden sancısı bile kalmamıştı.Ama ben ısrarlıydım çıkmalıydım ordan ve merhaba demeliydim anneme.Tekrar başladım tepinmeye..
Uzandı annem..Zorlu süreç başlamıştı işte ve sonunda güneşin doğuşuyla beraber ekim ayının ilk günü gözlerimi açtım dünyaya.Bağırışlar,ağlamalar bi an durup gülmeler..Bütün hisleri aynı anda yaşamıştı..
Bi an herşey durdu sanki bütün çığlıklar kesildi ve benimle dünyaya gelen bebeklerin ağlama sesleriyle doldu oda.Kimi anne ağladı,kimisi sadece gülümsedi
ama benim annem kahkaha atmıştı..Çünkü daha önce hiç bu kadar kilolu bebek görmemişti :)
Odaya çıkardılar annemi.Beni emzirmeye çalışıyodu ama istemiyodum bunu açıkça belli ettim.Annem dayanamayıp hemşireye teslim etti beni doktora göstermesi
için.Babam geldi odaya.Beni göremedi anneme sordu nerde meleğim diye.Annem cevap verdiğinde babam şaşkınlık içerisinde bağırdı anneme.O dönemlerde
hemşirelerin çocuk değiştirme olasılığı daha yüksekti.Babam müthiş bi korkuyla asansöre doğru yöneldiğinde hemşireyi ve kucağındaki beni görüp rahatladı.
Hemşirenin kucağından aldı beni ve BABA kucağının sıcaklığını ilk kez hissettim.




Dipnot:Annemin anLattıkLarıyLa dünyaya gelişimin öyküsü..Seviyorum hayatı ve iyiki yaşıyorum diyenLerdenim :)