Ben kıskançlık duygusuna artık zincir diyorum. Kara bir zincir gibi dolarlar insanın boynuna da kurtulmak için çabaladıkça her yanlış hareketiyle biraz daha boğulur insan.
Halka halka öbekler birbirini takip eder ve zincir her geçen gün biraz daha büyür, omuzları acıtmaya başlar ve her geçen gün birazdaha ağırlaşır.
Çığlak atmak istersin, olmaz yapamazsın. Çığlık attığında sesin duyulacaktır. Ve......... ağzının ortasına bir tokat!!!
Nefes almak istersin olmaz yapamazsın, çünkü aldığın nefes ciğerlerine dolacaktır, kıskanılırsın.
Nedendir bu delicesine zincire dolama eylemi? Seven kıskanır klişesi gerçekte ne kadar gerçekti?
Elbette sahiplenmek ister kadın ve erkek. Ama zincire dolanmadan, pamuk ipliği edasında...

Seni güneşim gibi seviyorum sözleri. Neden güneş güneş gibi sevgili de sevgili gibi, kadın gibi, erkek gibi sevilmez?

Çok mu zordur kavramları, varlıkları ayırmak?

Evet insanoğlu bazen sevdiğine tapıyor adeta? Ama neden?

Sevdiğin uğruna canına kıymak neden?

Yaradanın verdiği canı, yine yaradanın yarattığı zayıf bir beden uğruna hiçe saymak?

Kıskanılmak, kıskanmak... Ne kadar basit, değerli ama değersiz, güzel ya da değil bir duygu.

Ama zincir olduysa eğer omuzlarında kurtulmak için beklemek eziyetten başka birşey değildir.