Bazen, derin bir hüzün çöker yüreğine. Bir ince sızı yerleşir, burnunun direğine. Ağlamak istersin. Sebepsizdir, görünürde. Nedensizdir. Nedensizmiş gibidir. Bilirsin. Bilirsin ama söyleyemezsin. Söylersen, zembereğinden boşalacaktır, istemezsin.

Bazen, yokluktur sebebi. Bazen, hiçliktir. Olmak istediğin yerde olamamaktır. Ya da olmasını istediğinin yokluğudur.

Zamanlar vardır, aşılması zor. Anlar vardır, yaşanması zor. Mecbursundur. Bilsen de çözüm değildir biliyor olman. Olmak istersin. Olduğunu hissetmek istersin. Bir işarettir beklediğin. Küçük. Bir “ bip “ sesi telefonunda. Ya da bir uyarı: “ mesajınız var “ bilgisayarında.

En insanca duygusudur insanın; ağlamak. Ağlayamazsın.

Sözler vardır; söylenmesi zor. Söylendiğinde, dönülmesi zor. Dönülmezliğinde, yaşanması zor. Bir kereliktir. İki kelimeliktir. “ Seni seviyorum “ dur. Çoğuldur. Zordur. Sorudur: Neredeyim? Acıdır, yanıtsızlığı. Hüzündür, yerini bulamayışın. Bilirsin, geride durman gerektiğini. O geri; bir adım dahi olsa, inciticidir.

Ağlamak istersin, ağlayamazsın.

Hissedersin, dokuz boğumunu boğazının. Her bir boğumdan geçtikçe sessiz hıçkırıkların. Bir sebep ararsın. “ Ağlasam “ dersin. Ağlayamasın. Geçen her dakika içinde bir şeyler yıkılır. Her bir yıkıntı, başka köşesini ezer yüreğinin. “ Bilmeli “ dir. “ Hissetmeli “ dir. Beklediğini. Ağlamak ile ağlamamak arasındaki ince çizgide durduğunu. Sessiz geçen her dakika, başka bir yere yaklaştırır seni; yalnızlığa, çaresizliğe, uzaklığa.

Öfke, dalga dalga yükselir içinden. Akıtmak istersin. Aklın der ki; “ Bekle…” Beklersin. Dakikalar geçer. Yaşlı ve yorgun adımlarla ağır ağır. “ Karar ver “ der yüreğin.

Bir görüntüye takılır, gözlerin televizyonda. Ya da bir ambulans sesini yakalar, kulakların.

En insanca duygusu ile insanın; ağlarsın.

Düşen her damla; “Hoşça kal “ dır.

Yokluğa…

Hiçliğe…

Sevgiye…

Sevgiliye…

Vedadır…O duyamasa da.

Telefonunu kapatırsın. Bilgisayarını çekersin fişten.

Ağlarsın... En insanca duyguyla.

Son defa…


Eser Akpınar
İzmir
18.04.2010