Bu gün sabah evimden çıkıp işime gelirken, cuma günün verdiği bir feyizle olacak sanırım biraz daha felsefi düşünmeye çalışıyordum . Hayat nedir ? sorusunu sordum kendime .. Hayat ailedir ,yok iştir , yok paradır , yok yok çocuktur, olsa olsa sevgilidir . Kafamdan yüzlerce cevap geçiyordu ama oturan bir cevap hala denk gelmemişti . Bu düşünceler içinde arabamla yoğun trafiğin içinde ilerlerken ,kenarda yolun karşısına geçmeye çalışan bir anneyle 10 yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim bir çocuk gözüme ilişti .Belliki bir yerlerlere yetişmeye çalışan anne endişeli gözlerle trafiğin sakinleşmesini bekliyordu. Kimseye durun diyemiyor kendinden çok çocuğunu düşündüğü içinde kendini arabaların arasına atamıyordu . O sırada ayağım gayri ihtiyari frene gitti. Arkamdaki arabaların bana çarpmasını bile göze alarak bir anda durdum . Arkamdan gelen kornalara aldırış etmeden ,elimle geçin işareti yaptım .
Anne edebi gereği başı önünde çocuğun elinden tutarak hızla karşıya geçmeye çalışırken çocuğun bana diğer elini sallamasıyla , gözlerim çocuğun gözlerine kitlenmişti. Zaman o anda durmuş ,sanki yaşam ağır çekim moduna girmişti . Az önceki kendime sorduğum soru cevabını bulmaya başlamıştı.. Hayat bir çok şeydi ama gerçek mutluluk ,o çocuğun teşekküreden bakışlarındaydı . tebessümle karışık o bakışlar ,o anda içimde öyle bir mutluluk hissi vermişti ki , dünyada daha mutlu bir insan olduğunu sanmıyordum .Bedenim koltuğun üstüne yığılmış ,ama ruhum raksetmedeydi . Bütün fani şeyler bir araya gelse o mutluluğu o huzuru bana veremezdi.
Erkekler ağlamaz dusturuna aykırı hareket etmemek için , gözyaşlarıma hakim olarak yoluma devam ettim . Sevinç huzur mutluluk hepsini bir anda yaşıyordum ama asıl şükretmem gereken konu yüce Rabbimin o sırada o iyiliği bana yaptırarak o huzuru benim içimde yaşatmasıydı ..

Hayırlı cumalar efendim . SEvgiyle Kalın

(murat)