Sabah kalktığımda yüreğimde geç kalmanın korkusuyla bir heyecan hissettim. Tam ayağa kalkar gibi oldum. Tam koşacakken kendimi birden büyük bir acıyla yerde buldum. Ne olduğumu şaşırdım. Duygularım karıştı. Neler olduğunu anlamaya çalışırken tekrar ayağa kalkmaya çalıştım. Ama tekrar yerde buldum kendimi. Bu korkumun gittikçe artmasına yol açtı. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Her kalkmaya çalıştığım anda kendimi yerde bulmam acımı kat be kat arttırıyordu. Sonra iraz beklemeye karar verdim . Kendimi biraz daha iy hissettiğim de arkamdaki yataktan güç alarak, yatağın üzerine oturdum. sendeleye sendeleye salona doğru yürüdüm. Gerçektende geç kalmıştım . Tam on dakika içinde hazırlanmam gerekiyordu. Bir anlık yaşadığım olayın etkisiyle odama gittim. Allah’tan acım hafiflemişti. Üzerimi değiştirirken düşünmeye başladım. Bir anlık bile olsa yürüyememek beni kahretmişti. Bunu haytında sürekli olarak yaşayanları düşündüm. Aklım her saniye daha korkunç şeylere gitti. Ya bir daha yürüyemeseydim. Ya koşa koşa geçtiğim sokakları bir daha yardım olmadan geçemeseydim. Sonra şükrettim. Allah’ım sen bana ne büyük bir lütuf bahşetmişsin. Yaradanım sen ne büyüksün. Bütün bunları düşünürken hazırlandığımı farkettim. Bir tek başörtümü bağalamak kalmıştı. Babamı kaldırdım. Odama geçip başörütümü yapamaya başladım. Yİne düşüncelere daldım. İki gündür yaşadığım bir sürü olay... Dün bir kavgada buldum kendimi anlamadan. Aslında karşımdaki kızı yerle bir edeceğimi o kadar iyi biliyordum ki. Ama aklım o safın sözlerinde değil Kübra idi. Bana eskileri anımsattı. Beni öyle bir korudu ki dayak yese umrunda değil. Canımın acımasıyla canının acıması bir oldu. Bu o kadar mutlu etti ki beni anlatamam Çıkışa bile uzayan bu olay elimin kanamasıyla sona erdi. Ama Kübra ’nın o tavru yok muydu. Orda dona kaldım. Durumu sezdirmemek adına saçma şeyler söyleyip yapıyordum. Bu olay Kübra’nın gerçek kardeşim olduğunu gösterdi bana. Aynı eskisi gibi. O zaman da arkadaşlarım benim için canıı feda eder gibi yanımdaydılar. Meğer Kübrada kalbimde bir yerlerdeymişte çıkmak için zaman kolluyorumuş.
İki gündür yaşadığım bu olaylar beni olağan bir şekilde değiştirdi. Değer miydi bu dünya da kavga etmeye. Okadar tartışacak mevzu varken neden diye düşündüm. Ama yok cevap yok. Yürüyememek ve arkadaslık . Bilmiyorum belkide üst üste gelmelerinin belli bir sebebi vardır. Belkide olaylar bana onun yürüyemiceğim anlarda bile yanımda olacağını anlatmaya çalışıyordu. Herşey çok karışık içinden çıkamadığım bu durumu hem zamana bırakıp hem de şu sözleri söyleyebiliyordum. Çünkü, sözcükler boğazımda düğümleniyordu. Dilime yansıtabildiğimse sadece bir cümle...
’’ YAŞAMADAN ANLAYAMAZSIN ARKADAŞ, YAŞAMANDAN ANLAYAMAZSIN..!’’