Çoğu zaman kelimelerimize başlarken deriz ya biz küçükken diye bende öyle başlayacağımsatrlarıma.Kücücük bir köyde ama yüreği büyük insanların arasında doğdum.sabah erkenden çıktığımız evimizin kapısından akşama girerdik. büyüklerin tarlaları ve hayvanları için koşuşturduğusesler,küçüklerinse oyun çığlıkları yükselirdi hep.hele birde yaz geldimi deymeyin keyfimize.tadına doyulmazdı yaz ayında oynanan oyunların .Günler böyle geçip giderken bir sabah bi arkadaşımın olamdığını gördüm oyunda.telaşla sordum.taşındılar dedi bi arkadfaşım.ailece gittiler.onların başka evleri yokki dedim çocuk aklımca nerede kalırlar,ne yaparlar.sonra teker teker azalmaya başladı köyümüz nereye gidiyordu bu insanlar neden gidiyorlardı.neredeydi,her çocuk gördüğünde cebinden şekerleri çıkaran ismail amca neredeydi bahçesinden elma çaldığımız arife teyze nereye gittiler.zamanla tüm gençler cocuklar yok oldu.kalakaldık bi kaç aile ile köyde.annem birgün istanbul dedi istanbula gidiyo herkes bizdee.. demeden babam kükrer gibi "bırakmam ben toprağımı yapamam yaban ellerde"dedi.peki neresiydi bu İstanbul neredeydi,neden gidiyolardı oraya.Birgün sordum anneme neden gittiler diye ekmek kızım ekmek için dedi.o gün içimde büyük bir merak oluştu istanbula karşı ve sonunda gördüm tabi büyük bir hayal kırıklığı olmuştu bende. hep içten içe hayranlık duyduğum o şehir yutuvermişti köyümün insanlarını yok etmişti..
ve şunuda anladımki hiç bir suçu yoktu o insanların.Çünkü insan doğduğu yerde değil doyduğu yerde yaşarmış...