Kapının önünde diklenip zile bastım.İçerden, onun çıkacağını ümitle bekledim.
Vakit, ikindi arasıydı.
Hayli zaman geçmesine rağmen,içerden kimse çıkmadı.Acaba evde yokmuydu?
Fabrikada mesaiyemi kalmıştı?Yoksa,erkenden gelip giyinerek çarşıyamı gitmişti?
Bu fikirler kafamdan geçerken,içerden bir ayak sesi duydum.Bekledim,gelen yoktu yine.
Kapı zilinin üzerinde adım soyadım yazılı olduğu halde, içeri giremiyordum.
Bir gün,bu evin kapısında yabancı gibi, bir arkadaşımı arayacağımı hiç aklıma getirmemiştim.Etrafıma baktıkca maziye dalıyor,boğazımda çözülmeyen bir düğüm hissediyordum.
Uzun bir bekleyişten sonra salona girdim.Alt kata inen karanlık ve loş merdivenlerden
yavaş yavaş inmeye başladım.Karşı duvarda lambanın ışığını görünce,bizim odanın
kapısının aralık ve arkadaşımın içerde olduğunu anladım.
Sevinçle kapıya doğru yöneldim.Kapıda asılı duran kilitle,perdenin değişik olması hiç hoşuma gitmedi.Oysa,ona sürpriz yapmak niyetindeydim.
Kapıda,hiç tanımadığım bir çehre ile karşılaştım.Arkadaşımın bir hafta önce buradan ta-
şındığını söyledi.O konuşurken,gözüm odanın içersinde gezindi.İçerde herşey yabancı
idi,tıpkı benim gibi...
Oda,boynunu bükmüş,bana birşeyler söylemeye çalışıyor,fakat birtürlü söyleyemiyordu.
Sevincindenmi olacak,dili tutulmuştu zavallının.Bana, aylar öncesinden bahsedecekti.
Üç arkadaşın samimiyetinden gurur duyarcasına.Sonra bükecekti boynunu öksüz
çocuklar gibi.Hani ayrıldığımız günün akşamını hatırlatacaktı bana.
Durmadım, onu dinlemek istemedim.
Karanlık merdivenleri son bir defa daha,itina ile çıktım.Kapının altına elimi sokarak
açtım.Koridora çıkarken,aşina gözler , sağ taraftaki kapıya doğru yine kaydı.
Mahallede bana yabancı gelmeyen evlerin arasından çarşıya indim.
Hatıralarımızın beşiği olan İzmir’den böyle yabancı gibi ayrılmak ölümden acı geldi
bana.
Garajda , otobüse binip hareket ettiğimde,değil beni yolculamaya gelecek,arkamdan
mendil sallayacak,gözyaşı dökecek,acı hatıralarımdan başka kimsem olmadı...
29 Ekim 1968