GÜNLÜĞÜMDEN – 13 ?
Tutku merhaba! Sanırım yine epey söyleşemedik. Hastalığım biraz kötüydü. Hastaneye gittik Yağmur’la. O da hastaydı. Baktım, doktorsuz düzelmeyeceğiz. Her gün halsizlik, öksürük, nefes alamama, yıpratıyordu bizi. Hadi gidiyoruz Yağmur, seni de gösterelim doktora dedim ve Mustafa beyi çağırdım ve hastaneye gittik. 5 İlaç birden yazdı doktor. Yağmur’a da baktı. Benim bronşitim ve Astım başlangıcım olduğundan. En küçük bir üşütme, onları da tetikliyor ve epey güç durumda kalıyorum. Uzuyor iyileşme sürecim.
Bu sabah, Yağmur’lar bendeydi kahvaltıda. Hakan’ın izin günü. Geçen hafta söylemiştim. Hakan’ı da çok seviyorum. Ev ya da arabalarımla ilgili sorunları, hemen çözüveriyor. Tatlı meleklerim.
Küçük Arda kreşe gittiğinden beri, epey fark etmiş. Henüz kucağıma gelmiyor. Hakan ona, AZMAN diyor. Bir çizgi film kahramanı AZMAN.
Yağmur’la ben, bu gün daha iyiyiz.Öksürüğümüz azaldı ve gözümüz açıldı. Ne kötü bir şey? Kendini hep bitkin hissetmek. Onlar, kendilerine ayırıyorlar bu günü. Ben de kendimleyim. Evimde mutluyum.
Tutku, aslında iki gündür çalışıyor olmam gerekiyordu. Perşembe günü saat 17,30 sıralarında. Belediyeden telefon ettiler. Yaka kartım çıkmış, gidip alacakmışım. Verilen yer, belediyenin arkasıymış.
Tamam,hepsi çok güzel. Ama standımı her gün taşıyacakmışım. Bu: Öylesine olanaksız ki. Kocaman standımı, ben nasıl götürüp-getireyim? Normal bir masayı bile taşıyamam ben. Standımı daha da güzelleştirdik. Herşeyim, derli toplu duracak.
Eğer doğru anladıysam, benim için en büyük sorunlardan birisi: ULAŞIM’dı. O, beklemediğim bir şekilde çözümlenmiş. Belediyenin özel aracı, beni istediğim zaman-istediğim yerden alacak ve istediğim yere bırakacakmış. Eğer gerçekse? Harika, süper bir şey.
Ama işte, olmadık bir şey, stand sorunu çıktı karşıma. Belediye başkanına mail attım. Sürekli, dua ediyorum, bana kolaylık sağlansın diye. Bu sorun yüzünden, gidip çalışamıyorum. Para kazanırdım biraz. Fenamı olurdu? Anar’ın da ihtiyacı var. Önüme durup dururken, kocaman cam dağlar çıkarılıyor. Çok üzgünüm. Ağlamak geliyor içimden.
Ben para ya da başka hiçbir maddi yardım istemiyorum. Zaten olamıyor bu. Ben onurumla, emeğimle hayatımı kazanmak istiyorum. Yaşama kendi ayaklarımın üzerinde durarak, tutunmaya çalışıyorum. Cami önlerinde, dilencilik mi yapayım? Bunu mu istiyorlar?Ooofff of ya.Kaç gündür mutsuzum. Kendi işimi, kendim yaratmışım. Hem de hiçbir yardım-destek almadan. Engel çıkarılmaması, biraz toleranslı olunması gerekiyor. Standımı sabitleyeceğim bir yer istiyorum.Bu çok mu zor? Savaşımımı sürdüreceğim. Hiçbir çarem kalmazsa? Eylem yapacağım.
Levent beyi aradım. O da şaşırdı. Olamaz öyle bir şey dedi. Bu işlerle ilgili, Nazmi beyi çok iyi tanıyormuş. Yarın görüşecek benim için. Dilerim, hemen çözümlenir bu sorun.
Tutku, yavaş yavaş evimi düzenliyorum. Şimdilik, güzel bir çalışma odam oluşuyor.Küçük bir kitaplık, televizyon-televizyon sehpası aldım.Çalışma odama, perde ısmarladım. Şimdilik, mütavazi bir şey. İleride, onu güneşlik olarak kullanırım.Şık bir perde diktiririm üzerine. Günün çoğunluğunu, çalışma odamda geçirdiğim için, perde şart. Karşı apartman çok yakın ve beni hep görüyorlar. Tehlikeli olabilir benim için. Bu zamanda, kime güvenirsin?
Tutku evimin tüm alışverişlerini, ben yapıyorum. Yağmur’la, Alanyum’a gidiyoruz. Ne gerekiyorsa? Ben seçiyorum. Perdeyi, başka yerden seçtim. Televizyonu ve uyduyu, Arçelik’ten aldım. Bilinen markaları tercih ediyorum. Sorun çıktığında, kolay çözümlenmesi için.
Oturma odasında, daha hiçbir şey yok. Öncelikle benim kullanım alanlarım önemli tabii ki. Yatak odam tümüyle vardı zaten. Mutfağa birçok eklemeler gerekti. Oturma odasını, biraz para kazanayım, gelen-giden olunca, basit ve kullanışlı döşeyeceğim.
Nilgün ACAR 11. 04. 2010 ALANYA-EVİM