Bu gün 30 Haziran 1994 Perşembe. Saat şu an tamı tamına 15.50 yi göstermekte. Hayatımda hiç bu kadar yıkıldığımı, yalnız,çaresiz kaldığımı, kolu kanadı kırık bir kuş gibi yığılıp kaldığımı hatırlamıyorum.
Bu gün saat tam 10.30 da her zaman olduğu gibi yine telefon ettim.Bu günün diğer günlerden tek farkı aradığım zaman o çok özlediğim, ekseriyetle başkasının açtığı telefonun öbür ucunda, o çok özlediğim "Efendim" sözünün sahibinin telefonu açması idi.
Bir buçuk aydır haber alamadığım, beklemekten deli olduğumla konuşuyoruz.Hal katır soruyoruz derken nasılsından sonra:
-Ben iyiyim diyor ve ekliyor kısık bie sesle:
-Ben evlendim.
-Sahi mi, şaka yapma, nezaman oldu bu diyorum,
-Bir buçuk ay oldu, mektubunu ele geçirmiş, okumuş, çok zor durumda kaldım, lütfen bir daha yazma , olur mu? Çünkü çok kıskanç da.
Başımdan aşağı kaynar sular boşaldı,vıcık vıcık terler her yanımdan akıyor sanki. Ağzım birden kurudu,çok halsizleştim,mecalim kalmadı.
-Eğer sen istemezsen bir daha yazmam, hatta aramam bile,
-Ne olur arama, çünkü çok kıskanç diye ekliyor tekrardan o kıymetlim. Kimi kimden kıskanacaksa ahmak.
..................................................
Ne garip bir tesadüftür ki 29.07.1993 Perşembe günü filizlenmeye başlayan sevgi tomurcuklarımız, 5 Ağustos 1993 Perşembe günü yeşeren filizlenen, 19 Ağustos 1993 Perşembe günü çiçek tomurcuklarını oluşturan, 26 Ağustos 1993 Perşembe gününden sonra günlerin nasıl gelip geçtiğini tahmin bile edemediğimiz sevgi dolu, aşk dolu günlerimiz, ne yazık ki 3 Şubat 1994 Perşembe günü apar topar tayinin Muğlaya yapılması ile kıvılcımdan küle dönmeye başlayan sevgimiz, 30 Haziran 1994 Perşembe günü "EVLENDİM" sözü ile haince katledildi.
Dilerim böyle Perşembeler hayatımda bir daha yaşanmaya.Allah muhafaza böylesi Perşembelerle bie daha karşılaşırsam mahvolur giderim. Dayanacak gücüm kalmadı artık. 30 Haziran 1994 saat 17.00