bahar geldi zannetim yüreğime...ne yakki yine hayatın oyunlarından biriymiş sadece bu...
dışarısı güneş evet hava da ısındı yavaş yavaş oysa ne yarar ki,hangi yaralarımı kapatabilirki güneş...hangi savaşımı durdurabilirki içimde...bahar geldi diyorlar sadece gülüp geçiyorum,çünkü benim içimde fırtınalar kopuyor...oysa nasıl isterdim benimde gönlüme güneş doğuversin,tekrar canlansın hayat denilen oyun nasıl isterdim...
olmuyor baharda gelse benim gönlüme uğramıyor,ne tuhaf heryer güneş ve ben üşüdüğümü hissediyorum içimde kopan fırtınalardan olsa gerek,kuşlar bile ötüyor ama ben hala sessizliğimi koruyorum çünkü konuşursam hazan yağmurum tekrar başlardı...ifade edemem yüreğimdeki buruk acıyı,ifade edemem yüreğimdeki seni...en güzelide bu değil midir sanki,ifadesi olmayan sadece "SENİ SEVİYORUM" cümlesine bağımlı kalmadan sevmek...ne acıymış heran ölmek ve ölüm korkusuyla yaşamak...ne kadar garip birşey allahım bu böyle,neden kendimi bu kadar yalnız ve acınacak hissediyorum acaba bu sefer gerçekten gidiyor muyumm?
olmaz sevdiğim var,yarim var şimdi olmaz,bu kez olmaz..
eğer birgün gerçek sevdaya yolu uğrayan olursa:
"sevda; o varken de yokken de seveebilmektir..."