Kime neyi nasıl anlatacaktık ki?Değer verdiğimiz herkes gitti.Yeni bir başlangıca peki biz o başlangıcın neresindeydik.Asıl soru bu neresinde?Bir imgenin son nefesindeki ölüsümü yoksa sadece basitlikmi.Kendimize dönüp sorduğumuzda nasıl bir çelişkideyiz.Anla artık kimse beni(bizi)anlamıyor.Ya bizim gibi davrananlarla yanlış yolun karanlığından döneceğiz yada sevmek diye bir şey yoktur diyeceğiz.Başlangıç demiştik sevgiden geçtik biraz.Paraya ne değer verdik aslında taptık ona ne kadar yoksulları düşünsekte biz taptık kandırmayalım kendimizi.Hayır tapmadık mı.Dön kendine karasızlık sürüklüyor bizi kıyıya.Dinlemiyorlar bizi ,görmüyormusun onlarda paraya gidiyprlar yeni bir başlangıca ufuklarını genişletiyorlar yeni insanlar tanıyorlar,değişiyorlar.Biz neresindeyiz bu hayatın ,ben söyleyeyim yalnızlığı üzerimize oturtan duruşunda.Doğru değilmi.Küçük isteklerimiz hepsi ama...
Birde kime üzülüyorum biliyormusun batakhanedeki Mine’ye.Onun hakkında çok konuştuk öykü bile yazdık ona.Canının nasıl yandığını tahammül edemediğini.Onuda yanımıza alırsak işte böyle bir dünyada bize yaşadınızmı diye sorarlarsa biz acı çektik deriz.Mine’yide alalım onuda.Belki oda bir gün evlenir bizim gibi güzel çocukları olur ve sevdaya akar gözleri.Biliyorum yinede bizim acılarımız bitmeyecek.Hem biliyormusun kim için ne için yaşıyoruz diye sormuyorum ben sevmediğim çoçukluğumu bir kenara bırakıp kendi çocuğum için yaşıyorum.Ben ona büyük bir özlemle bağlıyım.
Nereye mi gidiyorum?Su ve yeşil’e hayallere ama bu sefer en ince ayrıntısına kadar düşünerek yalnış anlama beni benim içimde var şahlanıp gitmek.Kime ama...