Düşünmek yetmiyor bazen… Düşünmekten daha fazlasını yapmak geliyor içimden ama çare bulamıyorum… İntihar cüretlerime bir ölüm daha ekliyorum… Lüzumsuz ölümleri biriktiriyorum içimde… Yaşamamışım meğersem… Bin umudun içimde idam edilmesi beni ucu bucağı görünmeyen uçurumlara sürgün ediyor…






Neden böyle olmak zorunda? Şu yüzüme çarpılan her gün neden gitgide çekilmez bir hal alıyor? Yaşamanın anlamını unuttum; onu düşünmek istemiyorum… Hep derim ya “ömrüme virgül koyan sevgili!” diye, her şeyi öldürdüm kendimle beraber; o virgüle ufacık bir noktayı koymayı başaramadım… Benim hayattan aldığım pay bu kadar acı mı olmalıydı? Üstüme üstüme gelirken her şey; defalarca ölümlere şahit olmalı mıydım? Korkağın tekiyim… Bu aşk mücadelesinde kaçtım hep… Durmak, rüzgârın götürdüğü yöne savrulmak varken koşar adım harcadım gönlümdekileri…






Korkağın tekiyim ben; kaderden kaçıyorum… Biliyorum yakalanmak bu kaçışın sonu… Anlamsızlaşan dünyada ufacık bir noktadayken çektiğim acılar her defasında dünyalara bedel oluyor… Çok dünya kaybettim çok insan çizdim… Ama bir noktayı koymak zor geldi… Hikâyemin sonunu getirip “son” ibaresini takamadım bir türlü…

Ne yapmalı şimdi? Kaç ölüm daha yaşamalıyım? Susmalı mıyım? Koşmalı mı? Yoksa yine yazmalı mıyım inadına? Derim ya “sevgilinin içimde hançerle canice öldürülmesi yaşamaktır” diye, ben hançere daha dokunamamışken girdi kalbime… Çıkarmaya hiç cesaretim olmadı oysa…





Yaşamak onsuzluktu,
Yaşamak onun olduğu yerde mümkün değildi,
Yaşamak zamanın akmasıydı…
Oysa o varken zaman durur herkes brütüs kesilirdi… Şimdi o ne var ne de yok… Susmayı seçtim her ölüm anımda, şahadetler savurdum zamana… Beni ölüme iten o vefasız sevgiliydi; beni öldüren gözleriydi…





İşte faili meçhul ölümümün katilidir bu adam! İşte bu vefasız, beni hayat yolunda yalnız yürümeye mahkûm eden tek kişiydi… Kurtulmak için çok geç, yaşamak için çok geç artık…





Ey adını gönlüme yazdığım vefasız yar; ya sen sil gönlümden adını ya da ben defalarca ölüme şahit kılacağım kendimi… Belki bu ölümlerin sonunda gerçekten yiterim sende gidersin içimden… Belki ölünce rahat olur ruhum…




BELKİ BÖYLE ÖLÜRSÜN; BENİ HER SESLENİŞTE ÖLDÜRDÜĞÜN GİBİ HAYKIRIŞIMDA YOK OLURSUN…