Hayat garip bir şekilde ilerliyor. Bazen bulutların arasına giren bir güneş gibi hüzünle geçen günler, bazen baharın müjdecisi gibi aşkların yer aldığı, bazen de fırtınalı günlerin soğuğunu iliklerinde hissettiğin yaşam anların oluyor.
Hayat garip bir şekilde ilerliyor. Günler, ömründen hızla akıp giden bir nehir edasıyla geçerken, öte yandan yeni doğmuş bir bebek kadar saf, masum, taze ve tecrübesizce nefes almaya çabalıyorsun.
Hayat garip bir şekilde ilerliyor. Özlemlerinin yerini, yarın endişeleri alıyor. Hayallerinin, geriye dönüp baktığında sarı sayfalar arasında sıkışmış, hatta unutulmuş olduğunu görüyorsun. İçin acıyor.
Hayat garip bir şekilde ilerliyor. Zaman düne göre daha hızlı akıp geçiyor. Ve fark ettiğin zaman yolun yarısını çoktan geçmiş olmanın acısı damarlarındaki kanın akış hızıyla beynine bir ok gibi saplanıyor.
Hayat garip bir şekilde ilerliyor. Sevdaların, yaşanmışlıkların, zamana karşı yenilmelerini seyrediyorsun. Aşkların yüreğinde bıraktığı heyecanı özler oluyorsun. Hani her akşam eve gelen sevdalını karşılama heyecanının kalmadığını görüyorsun. Zaten her akşam eve geleninde yok olduğunu inceden bir sızı halinde içinde hissediyorsun.
Hayat garip bir şekilde ilerliyor. Daha dünmüş gibi hatırladığın doğum sancıların, duyduğun o ilk acı çığlığın ardındaki ağlama sesinin sahibi, bir bakıyorsun ki büyümüş, sana kafa tutar hale gelmiş. Bu mudur diyorsun ister istemez.
Hayat garip bir şekilde ilerliyor. Zamana yenik düşmenin verdiği ızdırap, zamanla kazandıkların ve daha da kötüsü zaman içinde kaybettiklerin gözünde iki damla yaş oluyor. Yanakların ıslanıyor. Boğazın düğümleniyor.
Yutsan yutulmuyor, öksürsen çıkmıyor. Öyle iki arada bir derede bir yerlerde kalan o yumru canını yakıyor.
Hayat garip bir şekilde ilerliyor.
Biliyor musun, aslında yaşanan her günün içinde biraz özlem, gözlerinde birkaç damla yaş, yanaklarında hep nem, yüreğinde hep bir sızı, içinde hep bir boşluk, uzanan ellerinde daima bir soğukluk hissediyorsun.
Kendi kendine soruyor ve cevaplamaktan korkarak kapatıyorsun gözlerini.
Hayat garip bir şekilde ilerliyor.
Göz kapaklarını yavaş yavaş araladığında, hep aynı gülen gözleri görüyorsun. Başını geriye çevirip baktığında hep o uçsuz bucaksız geride kalan yolları görüyorsun. Kat ettiğin yolların üzerinde ayak izlerin var.
Ve sen ileriye dönüp baktığında önünde sanki bir o kadar daha yol varmış gibi hala yürümeye çalışıyorsun.
Dur ve bir düşün!
Ne kadar zamandır yürüyorsun?
Daha ne kadar yürüyeceksin?
Hayat garip bir şekilde ilerliyor. . .