Biz mi büyüdük yoksa dünya mı biraz çekti? Hayallerimiz her geçen günden bir numara daha küçük geliyor. Ufkumuz ise iyice daraldı. Bizi kandıran bir kemanın telleri arasında gezinirken ne de acı veriyor o hüzünlü name. Yüreğin, yalanlarla bezeli bir ezginin rehavetine kapılmış muzdarip bir hengame...
Yitik bir saadete el açmış yada başın ellerinin arasında hayıflanıyorsun şu an bile. Kimselere söyleyemediğin bir umudun da var üstelik (ne garip...)
Beni boşver. Bu benim güneşi ilk batıdan doğuruşum değil. Sürekli felaket senaryoları yazıyorsun bileklerindeki ucuz intihar izlerinle. Bahar gelmiş ama henüz açmamış tomurcukları gamzelerinin. Ama olsun, hala bir umudun var yarına dair (ne acı...) ve bu bizim ilk kıyametimiz değil...


KÜÇÜK KIYAMET

Günlerden cumartesiydi
Yapraklar bile çoktan dökülmüştü sararıp dallarından
Sen hangi aşkın ertesiydin?
Hangi geç kalınmışlığın
elinde kalan sinema biletiydin
başrolünde Türkan Şoray’ın oynadığı?

Ne kadar yakıyordu canımızı
bu içli şarkılar
Ve neye işaretti
artık açılan paketteki
ilk çekilen sigaranın
ters kapatılmaması?

Bir başlangıçtı bu
Bir ön sevişme belki
dul kalmış yüreğimize.

Kaç ceset taşıyoruz ki artık içimizde?

Sen, yıllar geçtikçe
yıllanmış bir şarabın tadı ile harmanlanıyorken
Ben, şaraptan ziyade
yaşlandıkça anason kokuyorum.
Biraz da korkuyorum aslında,
Elini tutarsam yağmalanacak limanlarım
Dalgalar dövecek kumsallara parmağımla yazdığım
yalnızlık şiirlerini.
Ve kullanılmış ilişkilerimin pişmanlıkları
henüz yeni yer etmeye başlamış
ve düşünmeye başlamışken
yeni bir başlangıcın
geçmişe dönük derin kesiklerinin
kesilen faturalarının bedellerini
yine centilmenlik olsun diye
yalnız kendim ödeyeceğimi,

Elini tutarsam
biliyorken yine tanıdık hüzünler çekeceğimi
Bu kadar bahane varken elimde
Olamam düşlerinde kurduğun
o yalancı mavilikte.

----

Günlerden cumartesiydi
Ve farzet ki
Üzerinde başka adımlara ait izler taşıyan dudakların
Bana hiç
Seni seviyorum demedi...

Cihat KIRDAR