Dünyalar bizim olurdu istediğimiz olduğunda,gülümserdik sürekli hayata,kötülük gelmezdi aklımıza...çünkü biz iyiydik.küslügümüzde,barışmamızda çok kolaydı.bazen nedensiz kahkalarla gülüşlerim;bazende hıçkırıklarla ağlayışlarım duyulurdu.masumluluğumla dokunulmazdım.çok gözlem yapardım.gözlediğim her şey beni hayrete düşürürdü.her şey ne kadar da güzeldi.herşeyin içinde bir gizem saklıydı.aslında her birimiz birer gözlemciydik.asla yeterli gelmezdi öğrendiklerimiz .hayat bazen bir oyun ya da bir saklambaç gibi gözükürdü gözümüze.bizde birer oyuncu olurduk .hayatı kovalardık birazda olsa mutluluğumuz için...aynı renkten,ırktan olmamız önemli değildi;biz herkesle dosttuk çünkü.dost olmak için el uzatılması yeterdi bize.hemen dost oluverirdik.annemizi babamızı paylaşamazdık.çünkü onlar bize aitti ve biz böyle öğrendik aitlenmeyi ,sahiplenmeyi...kimimiz babamız gibi araba sürmeyi;kimimiz ise annemiz gibi yemek yapıp,süslenmeyi isterdi.marifet sanırdık büyümeyi...gerçekte büyümek acı verirdi insana;ama biz anlayamazdık.çünkü küçüktük.herşey bizim için güzeldi ve ne olursa olsun devam ederdik yaşamaya...bizim yaralarımız yürekte değildi tenimizdeydi,çabucak kapanır,iyileşirdi.şimdi öyle değil.bunca yaşananlar tertemiz olmak içindi.Nedensizce mutluluklarım ve bazende gözyaşlarım hepside KÜÇÜKLÜĞÜME DÖNMEK İSTEYİŞİMDE SAKLIYDI.....