Bazen nefes almak bile zor gelir insana .Hayat bir yük oluverir insanın sırtına, ağır çok ağırdır..
Nedenini bilemeyiz çoğu zaman bu sıkınıların yada açıklanabilecek bir tarafı yoktur yalnızlıkların.Ağırlıkları üzerinden soyunup gitmek istersin ebediyete ama müsade edilmez ki bu ciddiyetsizliğe.Sabır sabır der yakınların ama sabrın kalmamıştır anlamaz ki arkadaşların...
Konuşmak, dertleşmek rahatlatır insanı ama çenesi açılmaz, çekmek için kelimeleri kendi ağzından bir cımbız bile bulunmaz.Zordur bu durum nedensiz sebebsizdir..Islanan hayallerine mi yanarsın, kanayan yüreğine mi tuz basarsın..Hiçbir şey fayda etmez o çaresizliğe sanki, ölüm bile unutmuştur o an seni...
Ummadığın bir telefon beklersin, bir mutlu haber istersin..
Nerede bu insanlar, neden saklanmışlar dünyadan..
Bilinmez. Belirsizlikler..
Hayat herzaman merhametle yaklaşmaz ki sana , bazen yüzüne tokatları sıralar, bazense ensene vurup kaçar...
Yapabileceğin tek şey dua etmektir O’na sığınmak,dayanmak,güvenmek...
Sıkıntılarıyla başbaşa kalıp , ferahlığa ulaşabilmek umuduyla olanlara..Yitirmeyin umudunuzu çünkü sahip olduğunuz tek şey o ümit zerreciklerinin bir gölgesi...