İnsan sevilmediğini düşünür bazen. Bu gerçek midir yoksa bir hüsnü kuruntumudur bilinmez ama insanın ruhu ve duyguları hep sevmek ve sevilmek ister. Erkek bedeni bir kadın arzular, kadınsa erkeğin kuvvetini. Dediğim gibi bazen boşluklar yaşar insan. Canı hiç bir şey istemez. O zaman amaçlar ve arzular bir önem teşkil etmez. Sorun kendimizin ta içindedir ve o sorunu bir başkası olmadan çözmemiz çok zor veya imkânsız. Yürek sızıları, keşkeler ve pişmanlıklar içinde kaybolup gider. Beynimize ve anılarımıza sorduğumuz binlerce soru karşısında zor durumda kalırız ve sonunda isyan ederiz.

Uzun ya da kısa farkı yoktur sıkıntıların, hepsi acı ve keder verir insana. Sağlıksız düşündüğümüz dakikalarda geçmişe dair hatalardan dolayı bu günümüzde acımasız kararlar vererek yargılarız kendimizi. O yargılardan çıkan acımasız kararları uygularız hayatımıza ve hiçte pişman olamayız. Bazen insan acıdan zevk alır ve bir şeylerin bedelini kendine ödetir. Çünkü o hatayı tüm benliği ile yapmıştır ve acısını da kendi çekecektir.

İşte öyle bir zamanda, acıyla bedel ödemeye çalışan insan karakteri tüm ruhunun arındığını düşünerek kendini tatmin eder. Ve temiz olduğuna inanarak yaşamına devam eder. Artık mazisine dair bir soru sorulduğunda rahatça “bedelini ödedim” diyebilecektir. Tıpkı hapishaneden cezasını çekip yıllarını vererek ayrılan bir kader mahkûmu gibi hayatını artık hatasız devam ettirmesi ve kendisi için yaşaması gerektiğini düşünür. Bunca yaşanılmışlıktan sonra gelen şeyler ise sevmek ve sevilmekti. İnsan sevmenin de bir bedeli olduğunu ve bunun da kendine acı çektirmekle geçmeyeceğini bilmeden bu yolda yürür. Çünkü aşk ve sevgide, bedeli karşı taraf ödetir, acıyı da sen çekersin. Buna alışık olmayan karakter dayanıklılığını yitirir ve bunca acının bedelini ödeyip yeniden hayata sarılan beden bir gönül oyununa her zaman yenik düşer.

© 2010 SİNAN ŞAŞMAZ©
(SERBEST DENEMELER)

Tüm hakları saklıdır.Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur