İnsan bu gölge zamandan çok şeyler bekliyor.Hayalinde beslediği yalancı gerçekleri sonsuzluğa taşıyacağını sanarak, toz pembe hayallerin içinde ruhunu savurup duruyor, koca bir boşlukta tüketerek.Halbu ki o kadar çok kaçınılmaz doğrularda buluşuyor ki akıl bir türlü hayatla uzlaşma gayretine nail olamadan, sürünmek vacipmiş gibi onu uyguluyor kendine eziyet ederek.Varoluştan bu yana süregelen öfke hakimiyeti ile sahip olma duygusunda çoğalan arzular, başkalaşım geçirerek kan ile yıkamaya başladı bu yaşam denen muakaddes kaynağı.Benlik kavramı biz kavramına sürekli egemen oldukça, sevgiye neşeye değilde; acıya doymuş karekterle geliştirilmiş zekalar çoğaldı günden güne artarak.Paylaşımcı ruh asil olmaktan sıkılmış rezil çelişkilere gebe kalmıştır artık.Öyle ki; insan maddeci kimliğin getirdiği sahte sarhoşluklara iradesini teslim ederek, doyumsuzluğunun açtığı oluklarda besleyeceği başka zevkleri uygulamaya başladıkça, yaşamın her evresinde olağandışı çirkinliklerde muhtemelden sıyrılan acı gerçekler olmaya başladı. Peki neden ve nerden çıktı bu asilik.İnsan manevi hislerin barındırdığı merhamet duygusunu nasıl inkar edebiliyor.Etrafında olup bitenlere bir süre sonra alışarak nasıl kayıtsız kalabiliyor.Olaylarla yüzleşirken yanlış algılamaların bile bile farkında olarak hala nasıl omuz atabiliyor gerçeği sırf nedensiz dayatmalarda inkar ederek.Zorluk derecesi ne olursa olsun isyana kapılırken ölüm kusan sahnelerin defalarca aksedişinden biraz pay alınmaz mı?

Kainatın ve evrenin hakimi olmanın yarattığı düşler, kabusa dönen karanlık zamanları yaşatacaksa, ümitlerin ufuklarımızda yeri ne, huzursuz günleri yılların arkasına takarak küle dönmüş hayaller mi kalacak gelecek için.Ne zaman susacak kötü vicdanlı sesler, ne zaman bitecek kan damlatan gözler, çiçekler uzanmayacak mı ellerden ellere, şarkılar şiirler söylenmeyecek mi göklere haykırılarak özgürce, hiç yaşanmayacak mı canların Tanrının isteğiyle toprağa akışı.Bekliyorum beklemekten yorulmadan keyifli geçecek zamanları.İnsanlık düşünsün toplasın kendini biraz yürekli olsun adına yakışır gibi.Hayat en mukaddes emanettir nefesimize düşen.Onun için ölüm doğuracak yalnızlıklardan güzel yaşantıları varetmenin telaşında savrulsun bütün bakışlar.İnsanın karanlık yüzü pes etsin artık ne olur Tanrım.