Oldum olası, tarihe merakım vardır. Lisede okurken, diğer arkadaşlarımın ilgisini çekmezken, ben tarih dersinde, pür dikkat öğretmenimi dinler, anlattığı konuların içinde kaybolur; içinde yaşayarak, yaşadığım mekâna dönerdim. Sebebini çok merak etmişimdir.

Eskiye düşkünlüğüm çok fazla sanırım. Evde, geçmişi hatırlatan eşyalarımı, kolay kolay çöpe atamam. O eşyaların içine sinmiş, hatıralarım, anılarım vardır. İnsanların, üç- beş yıl kullanıp, sonra da attıkları eşyaları gördüğümde ise içim sızlar. Ekonomik olarak, değerlendirilebilecek eşyaların, sokağa atılmasını israf olarak görürüm. Eşyalarım, tamamen eskimeden ve kullanılmayacak hale gelmedikten sonra atamam. İster cimrilik olarak addedilsin veya çöpçülük olarak…

Ortaokul ve lise çağlarımdaki binalar, insanlar gözümün önüne geldiğinde ise nedense bir hüzün kaplıyor. Mis gibi ağaç kokan, tarihi hatırlatan, derme çatma da olsa onca yılın yükünü taşıyan, yorgun olduğu kadar da sevimli olan o evler. Kimisindeki cumba kafeslerin içinden sızan tarih kokusu.

İlk işe başladığım sıralarda, nadiren de olsa pazara giderken, önünden geçtiğim bir ev vardı. Pembe boyalı, bahçesinde rengarenk güller, evin üst katındaki cumbada da, rengarenk cam güzelleri…. O camdan, dışarıya bakan yaşlı bir kadın. Tanımadığı halde; evin önünden gelip- geçenlere sevgiyle bakar ve gülümserdi. Yaşlı biri olmasına rağmen, tarihi evin, kaneviçeyle işlenmiş perdeleri, bembeyaz rengiyle, evi teşhir ederdi sanki.

Bundan yaklaşık bir yıl önce, o teyzenin vefat ettiğini duymuştum. Epeydir, o tarafa gitmiyorum. En yakın zamanda, geçtiğimde, tekrar bakacağım o eve. Belki o teyzeyi göremeyeceğim ama onun hatıralarıyla dolu evine bakacağım. Eminim, o da bakıyor olacak benim gibi…