Cesaret edip bir türlü açamıyordum.Ellerim titriyor,kalbim yerinden fırlayacakmış gibi
çarpmakta devam ediyordu.
Yüzümde beliren ter tanecikleri ellerime, dizlerime damlalar halinde akıyordu.
Korkuyordum.İçinde hapsedilmiş ümit ışığının gözlerimi kör edeceğinden korkuyordum.
Korkmakta,bu derece heyecan duymakta haklıydımda.Çünkü; bütün ideallerim,ümitle-
rim ,gelecekteki hayallerim hep ona bağlı idi.Bütün bu saydıklarım,ancak onunla gerçekleşebilecekti.
Titrek parmaklarımla kapağı yarıya kadar açtım.Tamamını açmaya ya elim varmıyordu,yahutta kuvvetim kâfi gelmiyordu.Fakat bu kadar korkmama,bu derece heye-
canlanışıma ne luzum vardı sanki?
Beynimde şimşekleyen bu fikirler terimi soğutuyor,söğuk bir hava ciğerlerime kadar
dolarak kendimde teselli buluyordum.Hayır.Ne olursa olsun, bir türlü açamayacaktım bu
kapağı.Peki ama böylemi kalsındı?İçimdeki merakmı beni kemirsindi.
Yoksa....Evet yoksa bunu samimi bir arkadaşımamı açtırmalıyım?Yok,yoook.Hayır onada gönlüm müsaade edemezdi.Mukatteratımı onun eline veremezdim.
Kapağı açtım.Islak parmaklarımla kartı çıkardım.arka tarafını nasıl döndürdüğümü
hatırlayamıyorum.Gözüme çarpan ilk manzara beni hayretler içerisinde bıraktı.
Nasıl olur?Yanlış gördüm galiba diyerek kendimi son bir defa daha teselli ettim.
Tekrar bakmaya korkuyordum.İlk gördüğüm manzaranın aynısıyla karşılaşacağımdan
korkuyordum.Artık sabrım kalmadı.Nemli gözlerimle tekrar tekrar baktım.
Evet aynı çizgi yerinde duruyor,benim istediğim tarafa bir türlü çıkmıyordu.
Yanlış gördüm diyerek bir solukta arkadaşıma koştum.
-Üstümü,yoksa altımı çizilmiş diye sordum.
-Malesef kazanamamışsınız.
O zaman dünyam karardı.İçimdeki ümit ışığı söndü.Gelecekteki ideallerim,hayallerim,
kalbimden birer parça kopararak yandı,kül oldu.
Ne kadar ümitliydim oysa.Gençliğimi mahveden,hayatımı zehirleyen o karta, günlerce
kin,nefret ve hayretler içersinde baktım.Ona baktıkca,kendime olan itimat ve inancım yok oldu.Tabiattan ve insanlardan nefret etmeye başladım.
Postacının uzattığı böyle bir kara mektup,benim iç dünyamı karanlıklara boğdu.Heryer
öyle meşum bir mektupla karardı ve o gün,kara günlerimin başlangıcı oldu.
Gözümün önünden bir an bile eksik olmayan,canlılığını sonsuza kadar muhafaza edecek
olan o günün acı hatırasını ömrümün sonuna dek unutamam.
Kime gösterdiysem,Erkek Teknik Yüksek Öğretmen Okulunun imtahanını kazanamadığı
mı söylediler.Bilmemki, halâ hayret etmekte ve inanmamakta israr edişimle küstahlık
etmiyormuyum?
28 Şubat 1968