Hani, bir gece bütün gökyüzü düşer ya omzumuza. Sevimli bir çocuğun, durgun, deniz rengi gözlerindeki gibi bir ışıltı belirir çok uzaklardan... Ufuk çizgisinin sevgilisini beklediği yerde, bir ışıltı belirir o çok uzaklardan...

Umutlarımız bir elimizde ve biz koşarız. Bir daire biz yaklaştıkça büyür. Umutlarımız o dairede… Bilmeyiz; gözbebeklerimizde mi küçülür yaşam yahut Aylin’midir büyüyerek koşan.

Dolunay diyorlarmış evvelki sevgililer... Karanlık gökyüzünde belirir ayın on dördü dedimi. Serpilmiş azra kadar taze bedeni, gusülsüz gökyüzünün sebebiymiş.

Bir aşk yaşanır, kimselerin bilmediği. Yasak,tutkulu ve hiç bitmeyecek bir aşk. Gecenin karanlığı, çatık kaşlı erkek, Ay, bütün haliyle bir kız ki; korku dolu, ürkek.

Çatık kaşlı delikanlı aşık olur ürkek kıza (karanlık- ay ışığına aşık olur) .Ferman; her şeyin sahibi göklerindir. Kaderde yokmuş bir arada kalabilmek. Dünyaya günahkâr bedende lazım ya. Nasip sadece ondördünde sevişmek...

Ay, ışıltısını sunar geceye,sere serpe uzanır karanlığın yangından artan bedenine. Kıskanır melekler. Yaratıcı,kızgınlığını yansıtır ertesi sabahın güneşine...

Bir önlem düşünülür, bu yasak aşkı bitirmeye. Ve ay ışığını hapsetmek gelir akla. Bir daire yaratılır, kız yüzünü andıran, havva nefesiyle süslü.Bir daire ki ilahı güzelleştirmiş. Sarıp sarmalar ışıltısını ayın, gece ile buluşmasına engel olmak için. İşte AYLİN’dir bu muhteşem dairenin adı...

Kâinat varoldukca,her dolunayda bu iki sevgili bir yolunu bulup sevişir ve yeniden hapsolur kız... Bir figan yankılanır, sabahlara kadar süren, şafağın kızıllığıyla yorgun düşer bedenler ve teslimiyet kaçınılmaz olunca güneş doğmaya başlar.

Aylin; ay ışığının etrafındaki parlak ve meleksi halka. Oysa ne kadarda hicran dolu bir isim... Aylin.