Size bu yazımda babamdan bahsedeceğim,

Ne yazık ki insan sevdiklerinin kıymetini kaybedince anlıyor. Bunu bir çoğumuz yaşamıştır. Ama bu kimseye ders olmaz. Aslında çoğumuz kıymetini biliriz de yine de
yeteri kadar kıymetini bilmediğimizi düşünürüz.

Benim babam dünyanın en harika insanıydı. Varını yoğunu çocukları eşi ve ailesi için yaşayan bir insandı bundan 6 yıl önce babamı kaybettik. Ama hala o bizim içimizde ve evimizin bir köşesinde sanki uzak bir yerde tatilde geri gelecek gibi

Alışamadık yokluğuna ama alışmak zorundayız. Bu hepimizin başına gelecek bir son
Onun o sempatik gülüşünü benimle şakalaşmasını önce kızıp sonra gelip bana sarılmasını herşeyini özlüyorum. Onun için ben de şimdi oğlumla mümkün olduğu kadar çok zaman geçirmeye çalışıyorum çünkü yarın bir gün onun başına da gelecek aynı şey hiç değilse o benim gibi düşünmesin.

Biz evlatların tek görevi onları manevi olarak mutlu etmek çünkü onların maddiyattan çok manevi mutluluğa ihtiyaçları var. Hele bir de yaşlanınca kesinlikle onları mutlu etmeliyiz çünkü ne zaman kaybedeceğimiz hiçbir zaman belli olmaz. Kaybettiğimiz zaman gerçekten arıyoruz hiç şüpheniz olmasın.

Bir gün ailece Kuşadası’ndan Didim’e yazlık evimize dönüyorduk. Arabaya sığabilmek için oğlumu babamın kucağına verdik. Uzun bir zaman seyahat ettik. Bir ara bir ihtiyaç için durduk. O sırada oğlum babamın göğsüne yaslandığı için ve de hava sıcak olduğu için babamın gömleği su içinde kalmış ama sesi çıkmamış çünkü oğlum uyumuştu. Rahatsız etmek istememiş ben biraz kızdım ‘niye söylemiyorsun baba?’ diye o da ‘Oğlum ne yapalım çocuğu rahatsız mı edelim’ dedi. Böyle bir insandı benim babam. Kendisinden çok başkasını düşünen biri idi.

Onu daima özleyeceğiz.