Yanlızlık kafi değilmi bu canı yok etmeye. yok olmak için hep yanlız kalmayımı bekledi bu beden. kendi sahnemde sergilemeye çalıştığım melodrama ne demeli peki? yoksa ben sadece bir dublör müyüm? peki bendeki bu beden gibi görünen ruh kendine bir oyuncu kimliği kazandırabilecek kadar sahte mi? biçare boynu bükük kalmış umutlarımın bedelini yine bu ruhsuz beden mi ödeyecek.


sanki başka bir hayattan seciyorum bütün kelimelerimi. bu yüzden mi yazarken titriyor ellerim ve ağlamaklı oluyor gözlerim. sokkak lambalarında kayboluyor düşlerim. olmaz düşlerin esiri oluyorum zaman zaman. imkansız bir vuslatın lehçesiyim sanki. ve her hecenin sabahında gündüzlerimi pembeye boyayacak o düşün yanılgısıyla uynıyorum yatağımdan. hayal kırıklığım bir çocuğun masum bakışları kadar içimi sızlatıyor. her hayal kırıklığı beni ölüme sürüklüyor. her geçn gün biraz daha yokoluyorum. özentisi olduğum hayatın bitmesini istemek kadar kolay değil yaşamak. ki ben bunu her sabah yasıyorum. avlumdaki serçe ölüsü kadar sessiz ve savunmasızım.

nereye baksam karanlığı görüyorum sadece. pembe düşlerimi umutsuzluğa çeviren ve onu karanlığa hapseden bir acizin kölesiyim hala. ne kadarda eskisi gibi çocuk gülümseyişimi eksik etmemeye çalışsamda gözlerimden, kalbimdeki hüzün vuruyor yüzüme. artık bende bir yalancıyım. çünkü gülüşlerim bile yalan.


ne zaman nefes alıp versem aklıma o fısıltı geliyor. her fısıltı nefes alıp vermek gibidir ki o fısıltı dünyalara bedelse. bir şarkının melodisi olursun bazen. ne kadar yalan olduğunu bilsende inanmak istersin bazı seylere. zaman durmuş ve. artık aldığım nefesin bile bir önemi kalmamış sanki. ben ölümü isterken delicesine o biraz daha uzaklasıyor benden. herkes gibi yapayanlız bırakıyor beni. neler hissediyorum nasıl bir duygu karmaçası içinde olduğumu bilmiyorum. . dinlediğim her şarkının melodisinde kendi sesimi ve her satırında beni anlatacak bir kelime arıyorum. şarkılarda arıyorum mutluluğu. kaybetmişken kendimi bu arayış bile içimde derin bir hüzne bırakıyor kendini.

bir çocuk gibi kanmışken sevginin gerçek olduğuna , ve kelebekler gibi havada uçuyorken bedenim ruhumu çalan ölüme nefessiz kalmışım. akılma her geldiğinde o naçizane gözler, üşüyor bedenim titriyorum. çünkü ölüme nefessiz kalmışım. nefesimin adı olmuş intihar. ne kadar nokta koysamda cümlelerimin sonuna dahada yazmak istiyorum. katliama dönüşüyor cümlelerim ve düşlerimin sessizliğini haykırıyor kelimelerim. nefesim kadar önemli yazdıklarım. en güzel hikayeme koyacağım nokta kadar ölüme meyilli satırlarım. yarım kalmış bir hikayenin sonuna nokta koymak kadar kolaydır ölüm.

son kez sarılmanın bir elveda olduğunu bilmiyordum. o iki kelimeye inanmamanın bedelini ödüyorum. o kadar inanmak istedim ki o sımsıcak nefesine, ihanet sancısı girdi, bir ok gibi kalbime. bir kez daha kandırmıştı gururum beni. inanma diyordu o yalancı gözlere, sakın akıtma gözyaşlarını değmeyecek o nefese. hala gururuma yenilmemenin ezikliğini yaşıyorum. kimse bilmese bile yasadıklarımızı, ben nefessiz kalmış bedenimi sessiz bir çığlık gibi yazdıklarımda gizliyorum. hala ölümü göze alabilecek kadar gururuma yenilemiyorum. ölememenin bile ezikliğini yaşıyorum. nefessizken bile 3 nokta olarak yasayabileceğimi sanıyorum.


ßazen gururunu herşey sanarsın ya hani. aslında
öyle değildir. zedeleyemediğin gururun için en çok neyini kaybedersin
biliyor musun?. mutluluğunu. mutluluk insanın dünyasıdır. ben dünyamı kaybettimm....