Başlayan zamanı durdurmak zordur.Belki ortasından dalmışızdır, hayat denen bu oyuna
belki de rotamızdan şaşmışızdır bazen . Sıkı tutunmuşuzdur belki de o sert rüzgarlardan korunmak için. Bazen elde avuçta ne varsa bırakmışızdır . Bazen de hepsi bizim sanmışızdır
Gülüp geçtiğimiz anlarda,kimse bilmez belki de ağladığımızı.Başımızı dik tutmaya çalıştığımızı hep. Yaşadığımız onca acıya rağmen mutluluklarımız da oldu hani hepsine değer ,peki elde avuçta kalan hiçler hangisinin eseri ?Savrularak geçen yıllardan ne öğrendik? Yada en iyi öğrendiniz şeyi tarif edebilir misiniz ? Yaşlanarak geçiyoruz zamanı elimiz yüzümüz buruşuyor,saçlarımız dökülüyor ve başkalarına muhtaç kalıyoruz. Tıpkı zamanında bize muhtaç olanlar gibi..Günler gelip geçiyor. Taaki zaman gelince o sert rüzgarlara sımsıkı sarılacak gücünüz kalmadığı ana dek. O zaman sizi sımsıkı tutacak olana şimdiden sarılın
Beklide yarın çok geç olabilir …

Yavaş yavaş üşmeye başladığınızda ,sıcaklığına sığınmaya ihtiyacınız olan Sıcak yürek, bakış ve el .Zaman geçmeden tutmasını bilmeliyiz.

Çünkü

Dün geçti, bugünde dün olacak ! yarınlar meçhul ama yarınlar hiç bitmeyecek
Beyazlara sarılıp dört kollunun üstünde omuzlarda kara toprağa gidene kadar.


Bu günleri dolu dolu yaşamalıyız…



Ümit Nebil