Ah Joseph ne uzun zaman oldu sana yazmayalı...
Mürekkebimi senin için tüketmeyeli ne çok gün geçti...
"Deneyemediklerim(!)" olarak kalacakmışsın; öyle diyolar. İnanma sen...
Bir bir yazdığım satırları yakacağını söylediler.
İnanmadım.
İnanamadım.
Sahi yapmadın öyle bir şey değil mi?
Sen; kaybedip de bulduğum, bulup da kaybettiğimsin... Eksik olma...

Kasım ayında yazdığım ve panoma yapıştırdığım notu artık kaldırma zamanı. Sana dair yazdığım mektupların hiçbir zaman ardı kesilmeyeceğini bildirirdim. Yanılmışım Joseph. Seni de o dipsiz çekmeceye kitleme zamanı geldi de geçiyor bile. Biliyorum sen hep orada olacak ve beni bekleyeceksin. Ben ise o sırada arsızca seni aldatıyor olacağım. Evet, bunu yapacağım ve yine yenik düştüğüm zaman hayata; koşa koşa sana geleceğim. Sanki seni hiç terk etmemiş gibi, Joseph diye ağlayacağım sana dair satırlarımda. Sen ise sanki aramızda hiçbir şey geçmemiş gibi öylece dinleyeceksin beni. İşte bunları bilmem arsız yapıyor beni. Yüzümü kızartmadan aldatmalarım da bu yüzden.

Sakın bakma bana öyle! Salmayacağım seni özgürlüğe. Sen bana hapsolmuş yaşarken, ben başkalarına adamış olacağım kendimi. Hayatını renklendirecen sadece benim için ağzından dökülen küfürler olacak. Yine de bil istiyorum her küfürünü hak ettiğimi biliyorum. Bunca yıl seni aldattığım yetmiyormuş gibi bir de seni kilitlemeyi düşünüyorum. Sana demiştim her düştüğümde yanımda olma diye. Doğrulduğum zaman o düşüşlerimi unuturum ara sıra hatırlat bana, hatırlatmaktan çekinme demiştim. Ama sen ne yaptın? O kadar mükemmeldin ki benim gözümde o yerini değiştirmemek için hiçbir zaman tek kelime etmedin. Keşke etseydin be Joseph. Belki şu an çok daha farklı şeyler yazardık. Ne bileyim belki de ben sana şu an mutluluğumu, sinirliliğimi, aşkımı, nefretimi birçok şeyi anlatıyor olabilirdim. Ama sen sırf o mükemmel çizginden çıkmamak için bunların hepsini yok ettin Joseph! Seni ben değil, sen kendini terk ettin. Bir başka sen oluverdin, başka şeyler adına. Oysa gerçek hayatta hiçbir şey bu kadar mükemmel olamaz. Seni terk ediyorum kendine gel ve özgürlüğün için biraz savaş. Biraz "sen ol" ve bunu yap. Benim seni çekmeceye kitlememe izin verme ve karşı koy bana. Yalvarırım bunu denemelisin.

Şişttt sessiz ol!

İşitiyor musun kısık sesle gelen mi’yi?

Mi...

La...

İçimi titretiyor "la" ya da "mi" inceden inceye içimdeki sızıyı derinleştiriyor. Bana son kez bir iyilik yap ve bu veda senfonisi bitene kadar kaçırma gözlerini benden. Belki gözlerindeki "sevgi"yi belki de gözlerindeki "öfke"yi görürüm. Belki o zaman durmam için bir neden olur. Hadi bu dansı bana lütfet ve bu dramı burada sonlandıralım.

Her zamanki gibi yine mükemmelsin. Ben de senin mükemmelliğinin ardına sığınmış küçük bir kız. Şimdi artık perdeyi kapatalım ve aklımızdakalan son şey melodramın finali olsun.

Ey sadık yarim!

Ey sadık dostum!

Ey sadık yoldaşım!

İyi dinle burayı;

"hiçbir şey / ben
her şey / sen"

Sen; kaybedip de bulduğum, bulup da kaybettiğimsin... Eksik olma...

ve perde kapanır...

Oysa bir es kadardı sana olan uzaklığım.

Ve ben şimdi bir katil...