Ne büyüK bir huzurdu çocukluğumuz.Her gün ayrı bir bahara açardık gözlerimizi.Heye-
canla oynadığımız oyunlarımız,merakla dinlediğimiz masallarımız vardı.Bir başka günün öz-
lemi ile uyur,bir başka güneşin sevinci ile uyanırdık.Gök kuşağının güzelliğine bakardık sevinç içinde....
Sonra yağmurlar yağdı.Fırtınalar yıktı hayallerimizi.Göz yaşlarımız merhaba dedi derin-
den.Hüznün ipeksi sesi seslendi uzaklardan.Mutluluklarla,kederlerle yoğrulduk,olgunlaştık.
Ağladık,güldük,aşık olduk ve büyüdük.Ne çabuk büyüdük.genç olduk,kabaran duygularımız
la tanıştık.
Acılarıyla huzurlarıyla yanıbaşımızdaydı aşk.Peki aşk mıydı hissettiğimiz?Olgunlaşmamış düşüncelerin meraklarından ibaretti.Tutkuydu belki hissettiklerimiz,gelip geçti.Aşk sonu olmayan bir yağmurdu aslında, biz hiç ıslanmadık,ıslanmak istedik yalnızca.Öyle bir sancıdır ki aşk,aşık olduğunuz insana itiraf edemezsiniz aslında.Belki imkansızlıktır.
Ve aslında o zaman gerçektir.Aşk en fazla iki kez gelmez mi insanın başına?Kaçını harca-
dık şansımızın.Geriye ne kaldı ki!Büyüdük hayatttan izlenimler alarak.Büyüdük sonralar
hakkında hayyaller kurarak.Ve sonra ekmek olduk olgunlaştık.Döndük geçmişe keşkelere
boğduk kendimizi.Hiç olmasaydı keşkelerimiz.Telefisi olmayan keşkelerimize...