Bazen düşünüyorum da insanlar çok nankör ve riyakar.Belki genelleme diyeceksiniz; ama çevreme baktığımda özellikle günümüzde her insan kendi menfaati için neredeyse karşısındakine selam veriyor.
Bunu bu hale getiren yine biziz tabi.Rüşvetle bir yerlere gelme çabası,kıskançlık,nefret...Düşünüyorum da insan olmaktan çıktık,resmen yaratıklaştık.Oysaki her şey daha farklı olabilirdi.Nerde o eski komşuluk sevgisi,yardımlaşma isteği,eski yeşil bahçelerde Fatma Teyze’nin çay yapıp komşu davetleri...Sanırım bu durum yerleşim yerleri betonlaşmaya başladıkça insanların kafasını ve duygularını da betonlaştırdı.Bu betonlaşmaya çoğumuz kalkınma dedik,çoğumuz ilerleme dedik.Halbuki bu,insani açıdan bir gerilemeydi.Hangimiz en son kapı komşumuzun durumunu sorduk,ya da yakınımızdaki bir düşküne yardım ettik?Bir apartman dairesine girdik.Kapılarımızı sadece dışarıya değil,tüm insani değerlere kapattık.Sonuç:yalnız kaldık ve tehlike oluşturmaya başladık,çekemedik komşumuzu,sevemedik çevremizi,uzaklaştık,gün geçtikçe uzaklaştık.Kalkındık dedik,geliştik dedik,horgördük,küçümsedik.Anlayacağınız kendimizi birşey zannettik.
Unuttuk insan olduğumuzu.Ne oldum delisi olduk çıktık.Ne olacağım sorusunu sormayı unuttuk.Hep bana deyip çevremizi belki de öz kardeşimizi düşünmedik.
Elbet birgün uyanacağız.Ama o zaman iş işten çoktan geçmiş olacak.Uyanalım,iş işten geçmeden.