Hızlıca geçen her gün gözlerimin altına kalın bir çizik atıyor. Hayatın imzası yüzüm de karalama kâğıdı gibi.

Yorgun, bitkin, bertarafım şu sıralar.

Birey olabilmenin bu kadar zor olduğunu bilseydim, sanırım hep uyuyor numarası yapıp büyümezdim. Kaçmak değil çözüm biliyorum. Yapayalnız bir Perşembe gecesi de karanlığa bakıp uzun uzun düşünmek hiç değil. Yalnızca o anı kurtarmaya çalışmaktan sıkılmış olmalıyım ki, tam anlamıyla midemde biriktirdiğim karabulutları kusmak adına bir şeyler yapmak istiyorum.

Korkunç bir şey var, ağlayamıyorum. Ağlamak güzeldir oysaki.

Son kez damlalarımı akıttığımda yanaklarımdan aşağıya, bir ölüm kokusuydu sebebi.
Ne zaman muayyen günüm olsa, hayatımın ne kadar sıradan olduğunu düşünüyorum. Muhtemeldir, kan akışım hızlanıp hassasiyet butonuma basıp beni dürtüyor. Bilimsel olarak açıklamasıdır nedir bilemem ama bensel açıklaması bu. İşte ölüm kokusunu aldığım günde o dönemdi, damlaları harekete geçiren güçte bu olmalı.

Ben birçoğu gibi, yalnız olduğumu sessizce bir kenarda oturup değil, bir grup içinde saçma sapan konuşarak belli ediyorum. İşte bu yüzden kimse yalnız olduğumu fark etmiyor. Çünkü onların yaptığı gibi yalnızlığı kaçarak değil, yüzüme vurarak yaşıyorum. Bu sebeptendir herkesi dinliyorum, kendi hislerimi yutuyorum. Sonra onlar büyüyor ve ben taşıyamıyorum, yoruluyorum. Yüzümde ki birçok sivilceye, saçımda ki bir tel saça, karma karışık bir ruh haline kocaman bir kucak açıyorum.

Sıkılmışım, gerçekleri bilmekten, silmişim kendimi tamamen, hayatın da zamanın da dibine vurmuş, geleceğin ne getireceğinden tabiri caizse tınlamadan bekliyorum.