Bir şeylerin üzerinden geçen günleri veya bir şeylerin olmasına kalan günleri sayıyoruz hep. Ufak şeyler diye nitelendirdiğimiz şeyleri ihmal ediyoruz ve farkında değiliz. Birilerine sevdiğimizi söylemeyi, teşekkür etmeyi ihmal ederek ilerliyoruz. Bunlar çok mu önemlidir bilemem.
Sana göre nasıl gidiyor hayat desem, birçok güzellikten önce dert dediğin birçok basit şeyler sayacaksın bana. Aslında öyle olmadığını biliyorum.
Gün boyunca neler konuşuyoruz, ne duygular paylaşıyoruz. İyi tarafından bakmak gerekirse ki öyle olmalı. Bazen başkalarının sayesinde mutlu olabiliyoruz. Bize unutturuyor çoğu şeyi ve o anda orada olabilmemize vesile oluyor. Bir anda başkasının sayesinde gülümsemeyebildiğini fark ediyorsun. Ama o anda sana dertlerini unutturup, birazcık belki de daha fazla mutluluk aşılayan insanlara teşekkür edilmesi gerekmiyor mu? Eden var mı?
Bir anlık gülümseme diyip geçmemek lazım. İnsanın aklına gelince tekrar ve tekrar gülümseyebiliyor. Bu bana da oluyor, sen ve (az bulunan) senin gibiler sayesinde. Çoğu kez beni bunaltan şeyleri unutup karşımdakinin gülüşüne dalıp gittim. Sendekiler daha çoktu. Karşılıklı olan çoğu şeyin teşekkürü hak ettiği düşünülürken, karşılıksız olan tebessüm kocaman bir teşekkürü neden hak etmesin ki…
İki üç yıldır yaşadığım mutluluklarda payı olan, karşılıksız tebessümlerin için yürekten TEŞEKKÜR ederim. Karşılıksız bağışlamaların için TEŞEKKÜRLER. İki çift muhabbete ayırdığın zaman için TEŞEKKÜRLER. Bu yazıyı okuduğun için ayrıca TEŞEKKÜRLER.
Gülmeyi hiçbir zaman unutma canım.
Her zaman gülümse…

Kübra’ya
Muhammet Karakök