Bugün bir başka Trabzon… Ben kırık dökük bir simitçide eski radyodan yükselen hüzün dolu şarkıya dikkatimi kesmişken seni sabırla beklemenin ne olduğunu öğrendim… Yanındayken geçip giden zaman şimdi acımasızca durmakta… yelkovan akrebi kovalamakta saniyeler dakikaları oluşturmakta fakat saatler seni getirmemekte… Nerdeyim kimdeyim neyi bekliyorum ve niye üşüyorum diye düşünüp dururken ağzımdan kalemime dökülen kelimeler cümleleri kurmakta… kalemim titrerken sıcak bir gülümseme ile gelen soğuk çay gülümsemenin verdiği etki ile içimi ısıtmakta… sobanın başında oturmuş eski radyoyu kurcalayıp bana ilham vermeye çalışan çizgili yüz mahcup gözlerle bana bakmakta; ‘ben de buradayım’ der gibi… gözlerim kapalı, dışarıda deli bir rüzgar, içimdeki cümleleri anılarımla birlikte sürükleyip götürmeye çalışırmışcasına esmekte… ben dışarıda esen rüzgara, ruhum içimi gıdıklayan cümlelere, gözyaşlarım ise müziğe direnmekte… çıtır çıtır yanan odunlar içimdeki buz dağını eritirken, eriyen buz yanaklarımı ıslatmakta… ısınan ellerim kağıdı yormakta ve yumuşayan kalbim merhameti hatırlatmakta…