Genç ve güçlü kanatlarını çırparak özgürce uçmanın tadını çıkarıyordu. Kuştüylerinin güneşteki parlayışını ormanın yeşiline süzülen gölgesinde seyrediyordu bir yandan.
Bir ağaçta yutuldu gölgesi. Bir ağaç ki; görkemli dalları, dallarını kuşatan yemyeşil yaprakları vardı. Güzeldi. Çok güzeldi.
Sevdi. Çok sevdi. Gönül verdi.
“İşte ömrümü geçireceğim yer” dedi.
Bir yuva kurdu gönlünün konduğu bu yere, çalı-çırpıdan, otlardan-gazellerden.
Dallar kucakladı, yapraklar okşadı. Bahar kokladı, temmuz sıcakladı.

Civcivler oldu. Bir. İki. Üç.
Yağmur oldu, dolu oldu. Rüzgâr oldu, ayaz oldu. Dal kucakladı, yaprak okşadı.
Ağaç sevdi, ağaç sevildi, ağaç kol kanat gerdi, ağaç melek oldu.
Civcivler büyüdü.

Sezon dolmadan, daha sonbahar olmadan olmaz bir hal, onmaz bir dert geldi başa. İçin için kuruyordu yurt ağacı. Yaprakları sarardı, yaprakları döküldü. Dalları çatırdadı zamansız. Kurumuştu ağaç, yanmıştı yürek. Sönmüştü umutlar, kararmıştı günler.
Açıkta kaldı yuva. Üç civciv ve bir ana. Kolsuz, kanatsız, çaresiz, dayanaksız. zamansız bir fırtına, kırdı dallar, savurdu yuvayı.

Toparladı, sürükledi üç civcivini çürüyen ağacının kökleri arasına, kovuğa.
Taşıdı yedirdi, gözyaşı döktü içirdi. Büyüttü uçurdu.

Ağaç kurudu. Yuva yere düştü. Civcivler büyüdü, uçtu.
*
Bir kuş gördüm kanatsız yaşar. Kanatsız kuş nasıl yaşar.
İnanamadım sordum.
-“ Bir tufan oldu, bizi vurdu. Ağacım benim ağacım soldu, kurudu, üç civcivim vardı. İkisi uçtu gitti, biri düştü,” dedi.
-“Sardım sarmaladım, sırtladım kucakladım yetmedi.”
-“ Buldum buluşturdum, dam oldum-döşek oldum yetmedi.”
-“ gecemi-günümü, uykularımı, örtümü, canımı verdim yetmedi,” dedi.

-“Kanatların nerde”, dedim.
-“Kanat benim” dedi. Açtı bağrını yüreğini gösterdi. Zümrüdüanka’nın kanat uçlarından damlıyordu gözyaşları.
-“Ben civcivime kanat oldum. Civcivim uçar oldu, civcivim yaşar oldu.
Civcivimin gözleri güldü. Civcivimin gözleri içime doldu. İşte bu yetti”, dedi.

Senin Zümrüdüanka’n var be kanatsız civciv.
“Ağlarsa anan ağlar, gerisi yalan ağlar”

aynurca