“Bir insanı sevmekle başlar her şey” der ya üstat, güzellikler oluşmasından yana, güzele, iyiye ulaşmalar adına… Yanılıyor mudur acaba?!

Olması gerekenlerle, olanlar, yani gerçekler çelişir çoklukla yaşanılışında! Bu da onlardan biri gibime geliyor. Evet, sevmekle başlar, hem de pek çok şey başlar sevmekle, iyisi, kötüsü, doğrusu eğrisiyle pek çok şey başlar. Evet, S.F.Abasıyanık, güzelden yana, güzelliklerden ve onlara ulaşmaktan yana söylemiştir bu güzel ve anlamlı sözleri, lakin öyle mi ya günümüzde?!

Sevmekle başlaması yanı sıra pek çok olumsuzluk ve üzüntünün sona erişinin, güzelliklerin başlamasının; pek çok şey de sevmekle bitiyor günümüzde! Hele de eminse karşınızdaki sevildiğinden, kuşkusu yoksa sevginizin büyüklüğü, hele de insaniliğinden, kendisi de nasip almamışsa bu güzelim duygulardan, kullanmak varsa onun dünyasında herkesi ve her şeyi, çıkar varsa her ilişkisinde ve de ben merkezliyse yaşam biçimi, kendisi var sanıyorsa sadece dünyanın merkezinde, ya da öyle olsun istiyorsa… Yandınız!..

İşte orada başlıyor her şey, ama acıdan, kötüden, kullanılmışlık ve istismardan yana her şey sevginizle başlıyor, onu sevmenizle, ya da bazı insanilikleri, duyguları barındıran yüreğinizden taşan güzelim duygularla, özetle de onu sevmeniz, çok sevmenizle başlıyor!..

Kullanmaya başlıyor sizi ve de sevginizi, istismar ediyor. Almaya, ama ne olursa olsun almaya çalışıyor, üstelik ne kadar çok olabilirse o kadar iyi düşüncesiyle ve de doymuyor, her verişinizde, her uzanışında elleriniz dostlukla, her yüreğiniz buruluşunda şefkatle, daha bir artıyor gayretleri. Yalan çoğu da, istismar ediyor sevginizi, insan yanınızı.

Her verişinizde, her kucaklayışında dostluk ve şefkatinizin kolları, o daha büyük, daha acı senaryolarla çıkıyor karşınıza!..

Alıyor, alıyor, alıyor…
Sadece alıyor, vermeyi, vermeleri hiç düşünmesiz!

Bir gün, bir tek gün ve bir kez, hadi bu defa da sen bana… İşte orada bitiyor, her şey bitiyor orada, ne dostluk kalıyor, ne arkadaşlık, ne kardeşlik, ne de insanlık! Hepsi bitiyor!..

Bitiyor her şey bir insanı sevmekle!..
Çoktan bitmiş, sevdiğimiz gün, anladığı gün sevdiğimizi bitmiş hatta…
Ama biz anlayamamışız!..