Güneş perdenin arasından gözlerimi öpercesine beni uyandırırken ruhum huzuru dilenmekte… sessiz geçen gecenin ardından gün gerçeklerle yüzleşmekte. Gözlerim kapalı ruhum hırçın karadenizin sesini dinlemekte… dolunay kayıp ruhlara ışık tutarken yıldızlar yolu tarif etmekte… şimdi buradayım şimdi yalnızım şimdi sadece deniz dolunay ve yıldızlarım. Şimdi kayıp gemiyim şimdi ruhunu arayan bedenim. Şimdi senim senin sevginim… şimdi sadece mutluluğu simgeleyen fotoğraf karesiyim. Yüzler silinmiş sadece bedenim. İşte bakıp da göremediğinim , görüp de tutamadığın, tutup da bağlanamadığınım, şimdi hatırlamak istemediğin huzurum. Şimdi yorgunum, Karadeniz kadar hırçın Trabzon kadar umutluyum… aslında yol göstermeye çalışan fenerim, aslında aslında sadece yalnızlığın ta kendisiyim… yani dört duvar arasında iken hatırlamak isteyip de hatırlayamadığın, hayatında bir yere koyamadığın yalnızlığım. Aslında notası olmayan bir besteyim…