Hangi sokak lambası gölgeni misafir ediyor, bu gece huzmesinde kimbilir? Belki çoktan o esmer tenini ağırladı yatak. Yorganına sıkıca sarılarak mı uyuyorsun, yoksa seninde benim gibi, ille de ayakların dışarıda mı olacak?

Tanrısal bir koku, garip bir doku vardı sende. Beni bölünebilir herşeyimi paylaşmaya zorlayan, başımı döndüren... Tenin geçiyor ömrümden bir buğu gibi. Çirkin bir ressamın renk kokulu paletinde hayat buluyorum yıllar sonra ve aklımı bir tranvayda untuyorum. Geceye direnememiştir gözlerin diye, sana biriktirdiğim her cümleyi uyutuyorum...

Geçti sıyrılışın anıların karmaşasından. Hoş geldin bunca yıldır beklettiğin kalemimin ucuna, yedi tepeli insan manzaralı şehrime. Fikrinden rüyalarımı süzüp, güneşte kuruttuğum kente...

Ey İstanbul; sevdiğim sende, bunu bil! Sadece bu yüzden bile olsa, güzelliğinle yarışamaz hiç bir il...



12/12/04



Elif SEZGİN