Çocukları üç gündür açtı. Bir anne olarak yüreği kaldırmıyordu bu durumu. Günlerce iş aramıştı temizliğe gitmek için ama yoktu işte. Kimse çağırmamıştı. Dilencilik yapmayı bile göze alıp çıkmıştı evden ama zabıtalar daha o dakikada yakalamışlardı. Çok yalvardı; “evde çocuklarım üç gündür aç ne olur hiç değilse onları doyuracak kadar.” “Dileneceğine git çalış” dedi birisi. Gururuna dokundu. Çalışacaktı elbet ama nerde? İş arıyordu işte.

Fakirliğin gözü kör olsun diye düşündü.

Eve bir kez daha eli boş dönmek ve çocuklarının sefaletini görmek istemiyordu. Ona arka çıkacak kimsesi yoktu hayatta. Derdini konu komşusuna da anlatamıyordu. Hepsinin hali neredeyse kendininkine benziyordu. Uzakta ışıl ışıl yanan apartmanlara baktı; iç çekti. Kaderine isyan etmemişti bugüne kadar ama çocukların açlıktan ağlayan hallerini düşündükçe kahrediyordu.

İrfan efendiyi düşündü; “sen iste ben seni kraliçeler gibi yaşatırım” diyordu. Ayakları istem dışı bakkala doğru sürükledi.

İrfan efendi de bakkalı kapatmak üzereydi. Görünce anladı. Geç arkaya ben geliyorum dedi. Bakkalın ışıklarını söndürdü ve arkaya geçti.

Çocukları ile namusu arasında tercih yapması gerekti ve o kararını istemese de çocuklarından yana kullanmıştı. Görgüsüzce üzerine çullanan adamdan ve kendinden nefret ediyor, iğreniyordu.

İrfan efendi işini bitirdiğinde galip gelmenin hazzıyla abanıp kaldı. Olan gücüyle altından çıkmak istedi ama başaramadı. Nefes alamıyordu. Duyduğu o koku midesini bulandırıyor; kusmak istiyordu.

Pis pis sırıtarak kalktı; “bak gördün mü isteyince ne güzel oluyormuş?”

Eve elleri yiyecek dolu döndü. Hiç değilse çocukları bu gece aç uyumayacaklardı. Onların yüzlerindeki mutluluğu gördükçe içi kan ağlasa da yüzü gülüyordu. Çocuklarını uyuttuktan sonra kendini banyoya zor attı. Üstündeki iğrenç pislikten ve ruhundaki kirden arınmak istiyordu. Olanca gücüyle ovaladı vücudunu. Ne kadar su dökse de, sabunlasa da o koku bir türlü gitmiyordu. Kaynar su dökündü bir ihtimal diye. Yok! İşte o koku halen vardı.

Karar verdi; bu koku içindeki pislikten geliyordu. Bir an evvel söküp atmalıydı. Zoraki kustu.

İçini de temizlediğine karar verdikten sonra yatağına yattı ve hiçbir şey düşünmeden uyudu kaldı. Sabah olsun istemiyordu. Bütün gece rüyasında komşularını ve ışıl ışıl yanan evleri tek tek dolaştı ve “kimde suç?” diye sorguladı. Kimseden cevap alamadı ama. Her sorduğu kişi sadece utançla başlarını önlerine eğiyor ve bilmiyorduk diyorlardı.

“Bilmiyorduk!”