Neydi bizi uçuruma sürükleyen? İçimizdeki çelişkiler,çıkmaz sokaklar iyi ile kötünün savaşı... Yaptığımız kötülükleri yine kendi menfaatimiz için iyi olarak görmemiz ve bunu toplumsal ahlak olarak kabul etmemiz.Başkaları tarafından yapılan kötülüğümüzün haklı olduğunu savunmak ve de değer görmek, kendimize karşı bu kadar nefret içersinde iken ya da sevebileceğin,sevmeyi gösterebileceğin birini bulamamak mıdır yoksa.

Kendi içimizde nice depremler,buhranlar yaşarken toplumun getirdiği baskı,ekonomik buhran ve sıkıntılar insanı çıkmaza sürüklüyor.İnsan istemesede yaşam kakkı elinden alınmış,aklını kaybetmiş ama vücudu yaşayan bir vatan sevdalısı olmuş çıkmış.Bazen Napolyon bazen başka biri...Karnı aç bağırsan sesini duyacak yok,haykırsan feryadına koşacak yok, aç kalsan ölmeni isteyen çok.Aç kalabilirsin,sesini duymayan olmayabilir.aklını satıp başkalarının kumandasına verirsen işte onlar zenginleşirken sen fakirleşiyorsun,aptallaşıyorsun.En büyük aptallık, kendi aptallığının farkında olmayandır.

insan uçuruma sürüklenir.Ya kafayı yiyeceksin ya da bu dünyadan defolup gideceksin.Uçurumu atlamayı seçersen öyle kolay değildir hemen iki göz yaşı döküp arkana bakmadan, bir selam vermeden gitmek.önünde atlamayı bekleyen nice insanlar vardır.Sıranı bileceksin.Sıra sana geldiğinde her şeyin bedeli olduğu gibi atlamanında bedelini ödeyeceksin.Bir defa düşüncen farklı ise damgayı yiyeceksin.sonra vergisi,özel iletişim vergisi ve de verginin vergisi var onları ödeyeceksin.Önceden kalma borcun varsa onları da faiziyle ödeyeceksin. Yok yok öyle mutlu bir şekilde ölmek.Ömür boyu mutlu olmadında ölümünde mi mutlu olacaksın.Buna nasıl cüret edersin.Kendini ne sanıyorsun sen! Yedirirler mi sana bunu.

Sonunda her şey hallolur.Vesikasını almıştır artık.Ölümüne doğru giderken uçurumun kenarında boşluğa bakar.Her taraf karanlık ve de hava soğuk.bilinmezler içinde bildiğin ne ki ? Hiç yok. Gideceğim yer bulunduğum yerden mutlu eder mi beni çıkar mı bana sahip unutturur mu gözyaşının kederini.Doldurur mu kalbimi sevgi.

İlerisinin belirsizliği,arkasının mutsuzluğu katılaştırmıştır onu olduğu yerde.düşünceler iflas etmiş,duygullar isyan bayrağını çekmişken parmaklarında ki kıpırtı onu boşluğa savurmuştur

Arkasından bakan kimi vahşi gözler karanlıkta bembeyaz parlarken, kimileri atlamak için sırasını beklemektedir.