O tanımsız hiçlikten; YARADILIŞLA beraber, beden almaya başladı birer birer RUHLAR....

BİR’ ken zerreler halinde dağıldı tüm evrene her biri. Ta ki; yeniden BİR olma hakkını kazanıncaya kadar...

Ve kim olduklarını, neden bu oyunda yer aldıklarını unutarak indiler çiğ tanesi gibi içine oyunun.

Farklı yaşamlara süzüldüler binlerce asır boyunca. Her yaşam ayrı bir oyun, her oyunda son perde başka başka olmalıydı... Bazen geçişleri pek kolay olmadı boyuttan boyuta. Bazen de akıverdiler bir su gibi başka yaşama.

Her boyutun vizesi olmalıydı haliyle, vardı da. Paha biçilemeyecek değerdeki bu vizeleri almak için didindiler. Giydikleri her beden, rıhsallıktan uzaklaşmaktı aslında. Sunulan nimetlerin cazibesine kapılıp BÜTÜNDEN iyice koptu kimileri. SEVGİDE kalamayıp sevgisizliğin karanlığında eriyip tekrar başlamak zorunda kaldı bir çoğu bu oyunlar dizisine... OLMAK adına geldiklerini unutup yitip gitti kimileri... Bilemediler nedensiz sevinçlerdeki kerameti. Berbat bir hayatın içindeyken bile; kuş gibi coşkuyla çırpınan kalplerinin onlara ’yolun ışıklı haydi devam et’ diye ıslık çaldığını bilemedi çoğu...


Zamansız açan bir çiçekte, bulutların arasından salınarak süzülen ışık selinde, üstüne dikilen binaya inat tuğalnın arasından filiz veren bitkide bile ip uçları vardı onlar için. Sadece gözle görüp dokunabildiklerini VAR saydı çoğunluğu, HİÇLİĞİ YOk saydı. Ölümü YOK OLUŞ saydı.

Oysa sadece bir geçiş izniydi ölüm; bazıları için vize hakkının tümden yitmesiydi belki. Ama bazıları; ya başka bir oyun için başka bir sahneye geçmek, yada son kez ’PERDE’ diyerek en son vizeyle SONSUZLUĞUN KOYNUNDA diğer parçalarıyla bütünleşip tekrar BİR OLMAK demekti ölüm...

26.08.2007


NOT: Ölüm derken; hayattan gitmeye can attığım sanılmaya dostlar...
Bana ’’hadi’’ diyene kadar ecel, buradayım :) Miinik bir hatırlatma; HER ŞEY ZAMANINDA GÜZELDİR. Şimdi YAŞAM ZAMANI...