Kıyısında geziyorum baharın. Güneş kar taneleri gibi düşüyor tenime. Üşüyorum, gülümsüyorum, yorgun söğüt başını eğmiş gülümsüyor…

Sokakları adımlıyorum ağır ağır, yüreğimde nerden geldiği belirsiz bir heyecan. Gideceğim yerde beni bekleyen bir tanıdık varmış gibi, nereye gittiğimi bilirmiş gibi…

İçimde bir bebek masumiyeti, gözlerimde bildik bir hüzün, sanki ruhumda acı çeken bir şeyler var…

Kuş kanadında tüy olmalıymışım, ya da bir kedinin miyavı, belki bir sivri sinek bacağı, ufacık esinti de yolunu kaybetmeye müsait…

Ellerimi ceplerime atıyorum, birikmişleri alıp gökyüzüne savuruyorum. Yere düşüyorlar , yanımdan gelip geçenler eziyorlar, engel olamıyorum. Susuyorum, gerçeği seçiyorum, yok olmak pahasına, bu kez bildiğimi okumuyorum, kendime şaşıyorum…

Biliyorum bu yol da varmayacak gidilemeyene,
Biliyorum bu yol da çıkmayacak hiçbir yere.

Masal dünyasında kalsaydık keşke hep yıllarca, hiç yorulmasaydık ve perilerimiz halletseydi her şeyi bizi yormadan… Hep çocuk kalsaydık keşke, hep annemizin kollarında…

Ama gel gör ki kıyısında kaldım ben ,gezinip durduğum aynı yerinde kaldım, bitmeyen baharın, kıyısındayım hep son baharın…

………VaNDi’07……..