Mevsim hazandı...
Boynum bükük sararmış yapraklarımla beklerken ölümü,sen yağmur olup üstüme düştün.
Köklerimden dallarıma herbir hücremi yeniden dirilttin,hayat verdin.Ve sonra...

Mevsim kıştı...
Seni göremedim,üzüldüm.Üşüdüm;hem de çok üşüdüm.Titredim bir an;ilham olunmuş bir veli,
belki bir meczup gibi.Sen,kar olup üstüme düştün.Ölümün tahtidkar kolları sardı sanıyordum be
denimi.Ana kucağı sıcaklığında sen yorgan misali sımsıkı bürüdün beni.

Mevsim bahardı...
Ben senle yeniden doğdum.Kuşları yeniden tanıdım ve çiçekleri...Yağmur artık ıslatmıyor beni.
Her damlada seni görüyorum ve sanki tutsam birini sana kavuşacağım hissi sarıyor yüreğimi.Ama
tutamadım ve tutunamadım.Sensizliğe emanet ederken yüreğimi yağmur sel oldu sonra.Ben peşin
den koştum.Onunla birlikte denizlere aktım ve okyanuslara.Kendimi kaybettim en derinlerde.
Adressiz,sorgusuz-sualsiz sana aktım;nereye gittiğimi bilmeden.

Mevsim yazdı...
Yolun sonundayım:Hudutların ötesinde.Elimde kocaman bir hiç titrek yüreğimle.Kavururken göz
yaşlarım yanağımı,tenimde o sıcaklık,tıpkı sen gibi.Buhar olup gözyaşlarımla,sakin,yükseldim,yükseldim.
Kavrulup,savrulana kadar yükseldim.Yeryüzü yetmiyor,yüreğimden taşan sevincimi taşımaya.
Daha önce duymadığım,duyup da hatırlamadığım tatlı bir heyecan içinde bayram çocukları gibi şen,
yüreğimde sen.
Umudun yeşerdiği yerdeyim,hayata dödüğüm yerde.Ben yine sendeyim.Dillere destan sevdamızın sak
landığı gizli bir kenttin sen.Nevbaharlarda ne de sıcaktın.Bilmem hatırlar mısın.
Ben hatırlıyorum:"SEN HAYATIMSIN"