Hayat yolculuğumun en başında ve en güzel çağındayım. Umutsuz anlarınızda melek gibi masum bakışlarımla umudunuz olurum. Yaşama sevincini benimle bulursunuz. Her zaman mutlu olmayı, karşılıksız sevmeyi, güvenmeyi bilirim. İçim dışım birdir. Düşündüklerimi hemen söylerim. Büyüyüp evden gidince hüznünüz olurum. Belki de gönül yorgunluğunuz gidecek olduğumun korkusundandır. Gurbetin küf kokulu ve kül renginde bir şey olduğunu, benim yaşattığım ayrılık anlarında anlarsınız. Yalnızlığınızı ben büyütürüm geceler boyunca. Uzun kış akşamlarında aynalara sığınır, kendi yüzünüzde ve yüreğinizin derinlerinde beni görürsünüz. Hiç büyümeyen çocuğunuzu. Ve düşünürsünüz çocuk ne demek diye? Tüm cevapları bende bulursunuz, nefes alır gibi sevdiğiniz bende.

Ben bir çocuğum. Anne baba diyemeden büyüyen çocukları da bilirim. Hiç kimsenin bilemediği tarifsiz acılar taşırlar yüreklerinde. Akşamüstlerinin ıssızlığına yapışan ve hiç bitmeyen tarifsiz acılar. Hem de bir ömür boyu süren. Anne! Babam ne zaman gelecek yaaa? Bana ne alacak söyle, söyle? Demenin ne olduğunu bilmeden yaşarlar. İş dönüşü her eve bir baba girerken; yetim çocuğun evine annesinin belli edilmeyen yalnızlığının girdiğini; ellerindeki yaraların yürek yaralarına döndüğünü yıllar sonra anlayacak olan çocuklar bilirim… Hele annesizlik… suları kesilmiş ırmaklar gibi kurutur küçük dünyalarını. Soğuk kış günlerinde uykuya dalmadan önce üzerlerini örten ve bir uyku öpücüğü veren anneleri olmamıştır hiçbir zaman. Gözyaşları doldurur yüreklerinin boş kalmış yerlerini. Annesiz babasız olmak tuz tadında yaşamaktır hayatı…

Öksüz bir çocuğum
Kırmızı yanaklarıma kazınmış
Kimsesizliğin yanık izi
Yüreğimde solgun çiğdemlerin yorgunluğu
Gölgesi ay ışığına düşen
Gün ışığında mecalsiz
Boynu bükülen
Öksüz bir çocuğum
Dolar içime utangaç yağmurlar
İçimde hüzün denizi