Kentler bir başka görünürdü,gözüm dağlara bakınca
Şehir sis’ten kaybolur,Dudaklarım bir Sigara yakınca
Aklın başına gelir sokakta,boğazına emaneti takınca
Etraf hayvan Doldu ve insan olmaya yok’tur sakınca

Acı çekmek normal’leşiyor,ben kendimi tanıyorum
Her bir yanımı alevler sardı,kor ateş’te yanıyorum
Odam soğuk,kendi gölgem’e sen misali kanıyorum
Çok yanılgılar yaşadım,herkesi dostum sanıyorum

Sözler çare olamadı hiç, dilimin ucunda ki kırgınlığa
Çözümsüz kaldı ruh ile beden’in arasında dargınlığa
Düş,düşeceklerini bile bile sarkıp durdular karanlığa
kızgın kalem’im her satır başında küfreder aydınlığa

Avuntular’ım,yorgun gönlüme etkisiz kandırmacalar
Avuçlarımda kan ve yumrukla duvara saldırmacalar
Kaçmak nafile bi yerde,dertleri zoraki kaldırmacalar
Düşleri veled-i zina,doğmamış çocuğu aldırmacalar

Sözlerim, gönlüme yolladığım sitem doLu bir dilekçe
Memur kovalar,köşe başlarında bekler paslı kelepçe
Her yanımda savaş’lar,beş bin insanı yuttu halepçe
Ney’sem ne sana ne ki piyon etme’ye nedir gerekçe

Zenginde yeni araba telaşı,fakirin ise aklı geçimde
Gün geçtikçe köreriyorum sanki bu zamanın içinde
Bilinmez ki belki bende mutlu olurum günün birinde
Verdiğim emekler yatar,buruşmuş ellerimin kirinde

Her şey ölüdür zaten kandan yoğun değilse anı
O kişi kahpe bir biçim’de ölürse ,yerde kalır kanı
Vakit tükenmeye yüz tutarsa,ecel gelir alır canı
Dünya’yı tanıyacaksan,sen ilk önce kendini tanı

Suskun düştüm çoğu defa, sadece huzur diledim
Kaygılarımdan şarkı yaptım,tekrar tekrar dinledim
Çok kere eceli atlattım ama yazdıklarımı silmedim
Gözü kapalı girdim her yola,ben sonunu bilmedim

Her akşam gelişen bir ayrılık buluyorum,odam’sa soğuk
Ayaz çökerken gece’me,en derinden kısılır sesim boğuk
göz pınarlarım kurudu,geceden arda acıdır geride kalan
çıkar ilişkilerinde maneviyat yok,önce kaos sonra talan